De oprit
Ik sloeg mijn straat in en mijn maag kromp ineen. Mevrouw Polk had niet overdreven. De vrachtwagen was groot, luidruchtig en wit – de naam van het verhuisbedrijf was vrolijk blauw geschilderd, alsof het op een trouwkaart stond. Twee mannen in bijpassende overhemden rolden een stapel dozen mijn oprit op. En op mijn stoep – mijn huis, mijn naam op de eigendomsakte – stonden mijn ouders en mijn zus, opgesteld als een familieportret, door wrok gearrangeerd.
Papa’s armen waren over elkaar geslagen, als een soort van autoriteit. Mama had de glimlach die ze bewaarde voor liefdadigheidsfeestjes en camera’s. Mijn zus, Eliza, droeg een legging en voelde zich vereerd.
Ik zette de motor zo hard af dat de auto trilde. Mijn handen waren stil, wat me verbaasde. Binnen klonk alles als een sirene.
« Hé, » riep Eliza, alsof ik vroeg was gekomen om te helpen. « Je bent klaar met werken! »
« Wat, » vroeg ik, elk woord een spijker, « is dit? »
“Schatje,” zong mama, op een toon die bedoeld was voor peuters en juryleden, “we wilden je niet lastigvallen op je werk—”
« Dat wilde je niet vragen, » zei ik.
Papa stapte naar voren als een voorman. « Het is niet zo’n probleem, Maddie. Gewoon een paar dozen terwijl Eliza en Aaron het appartement uitzoeken. Hun huisbaas heeft het gebouw verkocht; ze moeten weg. Familie springt bij. Zo werkt het. »
« Familie komt tussenbeide, » herhaalde ik. « In mijn huis? Zonder toestemming? Met een verhuiswagen? »
