De oproep
Mijn naam is Meline, maar iedereen die me al kent sinds mijn vijfde noemt me Maddie. Die twee namen hebben altijd gepast bij de scheiding in mijn leven: Meline voor formulieren, banken en handtekeningen; Maddie voor het meisje waar mensen vroeger aan tafel over praatten.
Om 14:12 uur op een woensdag die ik dacht te vergeten, trilde mijn telefoon. Het was mevrouw Polk, de buurvrouw van wie de voordeur meer van mijn leven heeft meegemaakt dan ik wil toegeven. Ik zat in een vergaderruimte vijf kilometer verderop, verwikkeld in een vergadering over ‘merksynergie’, die eigenlijk één punt had moeten zijn. Ik negeerde het eerste trilsignaal. Toen het tweede. Toen het derde, gevolgd door een sms’je dat mijn vergrendelscherm als een fakkel verlichtte:
Maddie, er staat een verhuiswagen op je oprit.
Mannen brengen dozen naar je huis.
Ga je vandaag verhuizen?
De kamer vervaagde tot een waas. Mijn hart bonsde – snel, en toen sneller – als een konijn dat eindelijk begrijpt dat de schaduw boven mijn hoofd een havik is. Ik mompelde iets dat klonk als « toilet », rende de gang door en riep terug.
« Mevrouw Polk? Wat ziet u precies? »
« Ik zie twee mannen met een karretje. Ik zie dozen. Ik zie de man van je zus op je stoep staan alsof hij daar thuishoort. » Haar slepende stem werd dikker – het zuidelijke accent dat ze veertig jaar geleden meenam naar Massachusetts en nooit meer losliet. « Snoepje, zeg me dat jij dit hebt geregeld. »
« Ik niet. » De lift duurde een leven lang. Zweet glinsterde in mijn handpalmen. « Neem alsjeblieft op vanaf je veranda. Zoom in. Ga daar niet heen. »
« Al aan het opnemen. En schat? Het spijt me. »
