Die avond bracht ik uren voor de spiegel door. Een strakke rode jurk, zorgvuldig gegolfd haar, onberispelijke make-up die me het gevoel gaf een koningin te zijn. Ik stelde me het tafereel voor: de kamer binnenlopen, alle ogen op mij gericht, mezelf vergelijkend – mezelf, stralend en hooghartig – met een zwakke bruid in een rolstoel. Ik was ervan overtuigd dat ik degene zou zijn die zou stralen.
De bruiloft vond plaats in een elegante feestzaal in Mexico-Stad. De muziek speelde uitbundig en er klonk gelach. Toen ik binnenkwam, zag ik verschillende bekenden me verbaasd aanstaren. Ik hief trots mijn hoofd op, alsof ik de ster van de avond was.
En toen brak het cruciale moment aan. De deuren gingen open en Javier, gekleed in een onberispelijk pak, duwde een rolstoel. Boven haar verscheen de bruid – een tengere vrouw met een sereen gezicht en een warme glimlach. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om haar goed te kunnen zien, en er begon een vreemd gevoel in me op te komen, moeilijk te beschrijven.
De hele zaal viel stil toen de ceremoniemeester het verhaal van de bruid vertelde. Javier nam de microfoon en zijn stem brak:
Drie jaar geleden, tijdens een zakenreis in Oaxaca, raakte ik betrokken bij een ongeluk. Degene die me te hulp schoot, was Mariana. Ze duwde me uit de weg van een vrachtwagen, maar raakte uiteindelijk ernstig gewond, tot het punt dat ze niet meer kon lopen. Vanaf dat moment beloofde ik mezelf mijn leven te wijden aan haar liefde en bescherming. Vandaag houd ik me aan die belofte.
De hele kamer barstte los van emotie. Ik verstijfde. Ik voelde mijn hart samentrekken. De vrouw die ik had willen bespotten, bleek de redder van mijn ex-man te zijn.
