Ik dacht terug aan de laatste dagen van mijn huwelijk, toen ik Javier verweet dat hij kil was, dat hij niet voor zijn gezin zorgde. Hij bleef stil en reisde altijd van de ene plaats naar de andere. Woedend dacht ik dat hij niet meer van me hield en besloot van me te scheiden. Ik heb nooit geprobeerd het te begrijpen, heb hem nooit de kans gegeven om het uit te leggen. En nu begreep ik het: die reizen veranderden zijn leven en brachten hem ertoe de vrouw te ontmoeten die haar toekomst opofferde om hem te redden.
Ik keek naar de manier waarop hij naar haar keek: zo had hij me nog nooit aangekeken. Zijn ogen waren vol dankbaarheid, respect en diepe liefde.
Ik bleef stil gedurende het hele banket. Het gevoel van triomf en arrogantie verdween. De spottende zinnen die ik in gedachten had voorbereid, veranderden in messen die me verwondden. Ik besefte dat ik de echte verliezer was.
Toen de eerste dans begon, boog Javier zich voorover, nam Mariana voorzichtig in zijn armen en tilde haar uit de rolstoel. Hij hield haar tegen zijn borst terwijl ze langzaam op de maat van de muziek ronddraaiden. Alle gasten stonden op en applaudisseerden met tranen in hun ogen. Ik huilde ook en draaide me om om mijn gezicht te drogen.
Die avond, op weg naar huis, stond ik roerloos voor de spiegel. Mijn perfecte make-up was besmeurd met tranen. Ik huilde onbedaarlijk. Ik huilde om mijn egoïsme, om het huwelijk dat ik met mijn trots had verwoest, om die dappere vrouw die haar leven gaf om de man te redden van wie ik ooit hield.
Plotseling begreep ik dat geluk niet te vinden is in jezelf vergelijken of stralender zijn dan anderen, of in luxueuze jurken of loze trots. Geluk is simpelweg iemand vinden die het waard is om lief te hebben en bemind te worden, ongeacht zijn of haar beperkingen.
Die nacht huilde ik urenlang. En misschien huilde ik, voor het eerst in jaren, niet om de man die me had verlaten, maar om de ontdekking van de kleinheid en het egoïsme dat in mijn eigen hart verborgen zat.
