Toen mijn man hoorde dat de dokter zei dat ik nog maar drie dagen te leven had, pakte hij mijn hand, glimlachte en zei: “Eindelijk, nog maar drie dagen. Jouw huis en jouw geld zijn nu van mij.” Nadat hij weg was, belde ik de schoonmaakster. “Help me, dan hoef je nooit meer te werken.”
De kwaadaardige Evelyn Vance opende haar ogen en wist meteen dat er iets veranderd was. De verandering zat niet in haar ziekenkamer, een suite ingericht met de luxe die ze persoonlijk had goedgekeurd voor de VIP-vleugel van haar klinisch imperium. Het zat in de lucht die ze inademde, zwaar maar vluchtig, als mist boven een verborgen moeras. Het zat in de gedempte, voorzichtige bewegingen van het personeel, dat zich nu sneller, stiller en met een vreemde, onderdrukte sympathie voortbewoog. Maar bovenal zat het in de manier waarop de chef-arts, Dr. Marcus Hayes, met Paul Garrett sprak, vlak buiten haar kamer.
Evelyns medische kennis, opgedaan door het leiden van een ziekenhuisimperium, vertelde haar dat er geen hoop meer was. Dit was een keerpunt. De façade van medische mogelijkheden was eindelijk ingestort. Ze kneep haar ogen een klein beetje dicht – een oude onderhandelingstruc die ze al decennia gebruikte om te horen wat er gezegd werd wanneer anderen dachten dat ze afgeleid of onoplettend was. De kalmeringsmiddelen die ze zogenaamd hadden toegediend, hadden haar lichaam verdoofd, maar niet haar geest, die nu functioneerde met de helderheid van een diamant die op het punt stond te versplinteren.
“Paul Garrett,” zei dokter Hayes, zijn stem vermoeid en voorzichtig. Hij was een uitstekende arts, maar hij behandelde Evelyn meestal minder als een patiënt dan als zijn baasje. Nu klonk hij menselijk, bijna gebroken. “Ik moet eerlijk zijn. Evelyns toestand is kritiek. Haar leverfalen verergert, ondanks al onze inspanningen. Haar organen begeven het één voor één. We doen er alles aan. Maximaal drie dagen, misschien minder. Het spijt me zo.”
Stilte. Een stilte die in Evelyns oren dreunde. Het was de stilte van een doodvonnis, uitgesproken door haar eigen lichaam, maar voltrokken door een andere hand. Evelyn voelde haar hart nog steeds kloppen. Drie dagen later erkenden de artsen eindelijk wat ze de afgelopen week had gevoeld. Haar lichaam weigerde te gehoorzamen.
