De huwelijksnacht – de nacht waarin ik in de armen van mijn man zou liggen – veranderde in de nacht waarin ik zag hoe zijn hart zich naar iemand anders wendde.

« Het spijt me, » zei Daniel met gebroken stem. « Ik weet dat ik fout zat, maar ik wil het niet voor je verbergen. Ik zal proberen haar te vergeten, om ons geluk te vergroten. »

Ik keek naar de man die zowel mijn echtgenoot was als de man van wie ik hield, en besefte dat er in zijn ogen nog steeds de schaduw van een ander persoon stond.

Ik huilde niet. Ik lag gewoon stil tot de ochtend en keek hoe het eerste zonlicht door de gordijnen scheen en de verspreide bloemblaadjes verlichtte.

Terwijl Daniel nog steeds rustig bij het raam zat, liep ik naar hem toe, mijn stem vreemd kalm:

« Daniel, ik neem het je niet kwalijk dat je een verleden hebt. Maar ik kan niet in de schaduw van iemand anders leven – en ik kan mezelf niet dwingen te wachten op iemand die er nog niet klaar voor is om er met heel mijn hart voor me te zijn.

Het huwelijk is geen test om je oude liefde met je nieuwe te vergelijken.

Je bent jong, je verdient volledige liefde – niet de helft.”

Hij was verbijsterd en zweeg lange tijd. Ik zag een vleugje spijt in zijn ogen, maar ook vol aarzeling – en die aarzeling was het antwoord.

Ik deed mijn trouwring af en legde die in zijn handpalm.

« Misschien had ik het mis, ik dacht dat je een veilige haven was. Maar zelfs op de eerste avond van ons huwelijk koos je ervoor om je de rug toe te keren. Dus we hebben geen reden om door te gaan. »

Ik pakte mijn spullen en verliet het hotel.