Alles achterlatend – bloemen, kaarsen, muziek en de man die nog niet mijn steun was geworden
Ik liep midden op een stralende ochtend in New York het hotel uit.
Mensen keken naar me – de bruid in een witte jurk vol tranen – maar ik schaamde me niet.
Ik voelde me alleen maar opgelucht.
De bruiloft duurde maar één dag.
Maar ik wist dat ik het juiste had gedaan: ik wilde mijn zelfrespect en de kans op echt geluk behouden.
De huwelijksnacht – waarvan men dacht dat het het begin was – bleek het einde te zijn.
Maar soms moet je de illusie durven te doorbreken om een echte reis van het hart te kunnen beginnen.
