‘Laura, ik heb je hulp nodig,’ smeekte ik. ‘Je moet Ethans financiën controleren. Zijn privérekeningen. Je moet alle grote transacties die hij recent heeft gedaan, bekijken. Vooral die met offshore-rekeningen of levensverzekeringen met een hoge waarde. Let vooral op alles wat recent is teruggedraaid of buiten mijn controle is verplaatst.’
Het kostte Laura zes slopende uren, maar eindelijk nam ze de telefoon op. Haar stem was kalm, professioneel en verraadde overduidelijke angst.
“Sarah… ik heb twee dingen ontdekt. Ten eerste heeft Ethan zes maanden geleden in alle stilte zijn testament en levensverzekering aangepast. Hij heeft alleen zijn zus, Clara, als enige begunstigde aangewezen, niet jou of het kind. Het is ongebruikelijk, maar niet illegaal.”
‘En het tweede punt, Laura?’ vroeg ik, terwijl mijn hart in mijn borst bonsde.
“Het tweede punt… is een enorme, omgekeerde transactie, Sarah. Drie dagen geleden heeft hij alle liquide middelen van zijn gezamenlijke rekening overgeboekt naar een anonieme holdingmaatschappij op de Kaaimaneilanden. Maar het was geen standaardoverdracht. Hij heeft je volledige aandelenbezit – huis, aandelen, alles – verkocht voor precies de helft van de marktwaarde aan een lege vennootschap die hij bezit. Het lijkt een nette, legale manier om je bezittingen te liquideren en jou met niets achter te laten. Maar het overgeboekte bedrag, $750.000… Sarah, is precies het bedrag van de levensverzekering die hij twee maanden geleden afsloot, waarvan hij de begunstigde was. Het is de omgekeerde waarde van je leven.”
Mijn wereld stond stil. De echo ging niet over de baby. Het ging erom mijn leven een andere wending te geven, mijn gevoel van zekerheid te veranderen. De dokter zag geen fysieke afwijking; hij zag een mentale weerspiegeling van een financiële afwijking.
Ik keek naar mijn opgezwollen buik, de tranen stroomden over mijn wangen. Mijn lieve, succesvolle, zorgzame echtgenoot was niet bezig met het inrichten van een kinderkamer. Hij was van plan te ontsnappen – en een definitief einde aan mijn bestaan te maken, door het te laten lijken op een ongelukkig, tragisch ongeluk. Ik ontkwam aan een kogel waarvan ik niet eens wist dat die op mij gericht was.
De angst die me van Seattle naar Portland had gedreven, was nu veranderd in een kille, geconcentreerde woede. Ethan zou me niet alleen verlaten; hij zou me uitwissen. De verzekeringsuitkering van $750.000, de omgekeerde financiële transactie – het was allemaal een plan voor mijn ondergang, zorgvuldig vermomd als een tragische complicatie van een late zwangerschap.
Ik nam opnieuw contact op met Laura en verzocht haar te zwijgen. “Laura, ik moet weten wanneer en waar hij dit gepland heeft. Kijk naar zijn recente reisreserveringen, werkschema en agenda. Hij is architect; hij is nauwgezet. Er zal een datum omcirkeld staan.”
Laura ontdekte het direct en met grote gevolgen: er verscheen een afspraak in zijn privéagenda, gepland voor slechts drie dagen, met als simpele titel: “Inspectie van het terrein aan het meer”.
De blokhut aan het meer. Een afgelegen, geïsoleerd pand dat Ethan een jaar geleden had gekocht, diep in het Cascadegebergte van de staat Washington. Het was onafgewerkt, zonder buren in de wijde omtrek – de perfecte plek voor een fataal ‘ongeluk’. Ik besefte dat hij me niet had gebeld omdat hij wachtte op het perfecte moment, de zogenaamde ‘datum’ van mijn verdwijning.
Ik stopte met autorijden en checkte in bij een klein, onopvallend pension in een afgelegen stadje in Oregon. Ik was het zat om steeds maar weer weg te vluchten. Om mijn kind te beschermen, moest ik Ethans plan onthullen.
Mijn strategie was simpel: ik had bewijs nodig dat zo overtuigend was dat de politie niet alleen een onderzoek zou starten, maar hem ook ter plekke zou arresteren. Ik moest de originele verzekeringspolis vinden, de polis waarop hij als begunstigde stond vermeld. Ik wist dat hij zijn meest waardevolle documenten bewaarde in een brandveilige kluis, verborgen onder een ventilatierooster in zijn privékantoor.
Het probleem? Het kantoor was beveiligd met een geavanceerd alarmsysteem en Ethans afwezigheid was slechts van korte duur. Hij zou snel terugkeren om wat zaken af te ronden.
Ik reed terug naar het noorden, als een spook. Ik reed de bossen in vlakbij ons huis in Seattle en wachtte tot 2 uur ‘s nachts. Op het moment dat ik zijn auto de garage in zag rijden, sloeg mijn hart een slag over – hij was thuis. Maar ik kende ook zijn schema: hij werkte tot 4 uur ‘s ochtends op kantoor, volledig geconcentreerd.
Ik sloop naar de achterkant van het huis en omzeilde de alarmsystemen. Met een klein, stil gereedschapje dat ik had gekocht, deactiveerde ik de extra magnetische sloten op de terrasdeuren naar de tuin. Ik was zwanger, traag en doodsbang, maar de gedachte aan mijn kind gaf me een bovenmenselijke concentratie.
