Hij vervolgde met gebroken stem:
Op een regenachtige nacht crashte mijn auto en stortte in het meer. Terwijl iedereen daar angstig stond, sprong ze in het koude water om me eruit te trekken. Ze was doorweekt en bibberde, maar ze belde toch een ambulance en bleef tot ik wakker werd. Zonder haar had ik hier vandaag niet gestaan.
Ik was verbijsterd. Mijn handen waren stijf en mijn wijnglas trilde in mijn hand.
Maar meneer Robert stopte niet.
« En dat niet alleen, » zei hij, « Anna was medeoprichter van een liefdadigheidsfonds dat mijn bedrijf sponsorde. Ze trok zich na de scheiding stilletjes terug en liet alle roem na aan haar ex-man – de man die daar aan tafel zat. »
Alle ogen waren meteen op mij gericht.
Overal klonk gefluister:
« Oh mijn god, zij is de oprichtster van het fonds? »
“En toch lachte hij haar uit?”
Mijn gezicht was rood en het zweet stond op mijn voorhoofd.
Anna stond er nog steeds, haar ogen rood maar kalm, en ze ging door met het schoonmaken van de kopjes alsof ze niets had gehoord.
Ik voelde alles om mij heen instorten.
De titel ‘succesvol zakenman’, waar ik jarenlang trots op was geweest, had plotseling geen betekenis meer.
Ik – de man die ooit die vrouw in de steek had gelaten omdat hij haar ‘gewoon’ vond, zat nu hier, onbeschermd voor honderden mensen.
Terwijl zij, ondanks dat ze een eenvoudig uniform droeg, rechtop en trots stond en duizend keer meer respect genoot dan ik.
Ik wilde opstaan en naar haar toe gaan om mijn excuses aan te bieden.
Toch voelde het alsof mijn voeten aan de grond genageld waren.
Anna keek me maar één keer aan. Haar ogen waren kalm, bijna hartverscheurend.
Daarna draaide ze zich om en vervolgde haar werk.
Toen het feest afgelopen was, stond ik alleen in de lege zaal.
Ik begreep het plotseling:
Succes wordt niet gemeten aan de hand van geld of status, maar aan de manier waarop we omgaan met de mensen die ooit van ons hielden.
Ik had alles: een baan, roem, een jonge vrouw, maar diep van binnen wist ik dat ik het kostbaarste had verloren.
Een vrouw met een vriendelijk hart, die mij in moeilijke tijden bijstond, die mij nooit verliet… totdat ik haar uit mijn leven verdreef
Een jaar later zag ik Anna bij toeval in een klein café.
Het was een rustige zondagmiddag. De lucht droeg de kou van de vroege herfst en gouden bladeren dwarrelden door de brede glazen ramen naar buiten. Ik was alleen binnengekomen, op zoek naar koffie en een moment stilte.
En daar was ze.
Anna.
