Tijdens mijn hertrouwfeestje heb ik hartelijk gelachen toen ik mijn ex-vrouw als serveerster aan het werk zag. Maar slechts 30 minuten later kwam de harde waarheid aan het licht, waardoor ik over mijn hele lichaam begon te trillen.
Die avond was het Hilton Manhattan Hotel felverlicht met gele lampjes en de rode wijn weerspiegelde glinsterend in kristallen glazen.
Mijn naam is David Harris, een 42-jarige zakenman. Ik stond midden in de luxueuze hal, stevig vastgehouden door de hand van mijn kersverse vrouw Emily – een prachtige jonge vrouw die door iedereen werd geprezen als « het juiste type succesvolle vrouw ».
Witte rozen bedekten het gangpad, er klonk lichte jazzmuziek.
Gasten lachten, praatten en feliciteerden me.
Met opgeheven hoofd dacht ik vol trots dat ik het toppunt van geluk en roem had bereikt.
Totdat ik, terwijl ik net mijn glas hief om het te vieren, een bekende figuur tegenkwam: een zwart kelnershemd, zijn haar netjes opgestoken en hij hield een dienblad met wijn vast.
Mijn hart stond even stil.
Maar toen barstte ik in lachen uit.
Zij was het – Anna Parker, mijn ex-vrouw.
De vrouw die elke avond voor mij kookte, die mij hielp mijn carrière op te bouwen in de begindagen, die moeilijk waren.
Terwijl ik in een duur smoking naast mijn kersverse vrouw in het felle licht stond, was zij bezig met de bediening op mijn eigen bruiloftsfeest.
Ik voelde me grappig. Ik voelde me opgetogen.
Een paar zakenrelaties die naast mij zaten, gaven mij een zacht duwtje:
“Hé, is dat niet je ex-vrouw?”
