« De vrouw die papa in ons schuurtje verstopt, mama! » riep ze uit, haar onschuldige uitdrukking vertrokken van verwarring.
Emma’s blik was boos, haar kleine handen op haar heupen en haar blik gericht op haar vader. « De vrouw die in het schuurtje woont! Ik heb haar met mijn EIGEN ogen gezien! Papa gaat bij haar langs als je aan het winkelen bent of op je werk. »
Ik liet het mes in mijn hand vallen en er klonk een gemompel over de tafel terwijl iedereen zich omdraaide om naar Peter te kijken. Hij keek terug naar mijn blik voordat hij zich tot Emma wendde, die volkomen sprakeloos was.
« Emma, » antwoordde ik zachtjes, terwijl ik probeerde te glimlachen ten behoeve van iedereen aan tafel, « ik denk dat er een misverstand is. »
« Nee, mam! Ze is er nu! Ik zag haar vorige week in de schuur. Kom, laten we naar de schuur gaan en haar hierheen brengen. »
Na een paar gespannen momenten knikte Peter. « Emily… ik denk… dat we moeten praten. »
Toen hij de tafel verliet, gebaarde hij me om hem te volgen. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik terugkeek naar de tafel en probeerde ons gezin te troosten met een geveinsde grijns voordat ik Peter via de achterdeur naar buiten volgde.
We staken zwijgend de tuin over, elke stap dichter bij de schuur vervuld van angst. Peter bleef net buiten de deur staan, bleef even staan en keek me aan met een uitdrukking die ik niet helemaal herkende.
« Het spijt me, Emily, » zei hij zachtjes, zijn stem brak. « Het was niet mijn bedoeling dat het zo overkwam. »
Binnen lag een vrouw knus in het zwakke licht. Ze zag er moe uit, een vrouw van in de vijftig, gekleed in vale kleren en met grijze strepen in haar haar.
Ik keek Peter geschokt aan. « Wie… wie is zij? »
Het gezicht van mijn man vertrok van berouw en zijn blik viel op de grond. « Emily, dit is Janet. Zij is… zij is mijn biologische moeder.
