« Je moeder? Ik dacht… ik dacht dat ze… »
“Weg…” antwoordde hij, terwijl er een bittere glimlach op zijn gezicht verscheen.
Dat heb ik iedereen verteld, ja. Nadat ze me in de steek had gelaten, werd ik ter adoptie aangeboden en ik had gedacht haar nooit meer terug te zien. Maar een paar maanden geleden kwam ik haar toevallig bedelend op straat tegen, niet ver van mijn werk, dakloos en in de problemen. Ik wist niet hoe ik haar in ons leven moest brengen, vooral niet na alles wat ze had gedaan.
Janets stem was nauwelijks hoorbaar.
« Ik… ik wil geen problemen veroorzaken. Ik heb Peter gezegd dat ik me prima zou redden op straat, maar hij… hij stond erop. »
« Wat was je plan? » vroeg ik Peter, met trillende stem. « Had je het me ooit willen vertellen? »
« Ik was bang, Emily. Bang voor wat je van haar zou denken, van mij. Ik wilde niet dat je dit deel van mijn leven zag. »
« Mijn liefste… dit is niet hoe ik het wilde, maar ik wist niet wat ik anders moest doen. Ik dacht dat ik haar kon helpen zonder alles te verstoren. Ze is al maanden nuchter, en ik kon haar niet zomaar laten zitten. »
Hoewel verraad mijn eerste gedachte was, besefte ik dat het hier niet om ontrouw of een geheime affaire ging. Het ging om een man met een moeilijke achtergrond die probeerde zijn moeder te helpen en tegelijkertijd zijn gezin te beschermen.
« Janet, » mompelde ik, terwijl ik haar vermoeide ogen aansprak, « als je hulp nodig hebt, kunnen we wel iets bedenken. Je hoeft je hier niet te verstoppen. » Tranen welden op in haar ogen en ze knikte dankbaar.
Ik pakte Janets hand en liep met haar naar het huis, terwijl ik mijn man aankeek en hem een klein teken van begrip gaf. Hij glimlachte dankbaar, zij het aarzelend.
Eenmaal binnen verdween de spanning toen ik Janet voorstelde als Emma’s oma. Emma deed een stap naar voren en keek Janet met grote, vragende ogen aan.
« Ben jij echt de moeder van papa? » vroeg ze.
« Ja, lieverd. Ik ben… ik ben je oma. »
Emma’s gezicht straalde van kinderlijke onschuld. « Betekent dat dat je blijft voor Thanksgiving? »
« Familie is familie, » fluisterde ik, terwijl ik zijn betraande ogen ontmoette. « En ik ben dankbaar dat we allemaal samen zijn. »
« Dankjewel, Emily. Dat je ons allemaal een tweede kans geeft. »
