Ik geef niet op. Ik zal een antwoord vinden. Ik begon informatie te zoeken op moederforums en artikelen te lezen over het gedrag van kinderen.
Ik kwam een discussie tegen waarin een vrouw een vergelijkbare situatie beschreef. Haar werd geadviseerd een goede kinderneuroloog te raadplegen. Ik ging op zoek naar de beste specialisten in de hoofdstad.
Via de recensies vond ik een arts die bij een gerenommeerde privékliniek werkte. De afspraak was twee weken van tevoren volgeboekt en de prijs was vrij hoog. Maar dat kon me niet schelen.
Ik meldde me aan voor de eerstvolgende beschikbare afspraak. Ik had antwoorden nodig. De tijd leek te dringen en de mist om ons heen werd met de dag dikker.
Ik was alleen in deze mist, mijn enige kompas was mijn moederinstinct. De wachtkamer van de privékliniek Healthy Child was het tegenovergestelde van de gang in onze lokale kliniek. Zachte banken, zachte muziek en een kinderhoek met speelgoed.
De lucht om me heen was gevuld met vrede en bezorgdheid. Ik hield Ola in mijn armen, mijn hart bonzend van opwinding. Ik vertelde Lyosha pas op het laatste moment waar we naartoe gingen; ik vertelde haar dat het een routinecontrole bij een andere specialist was.
Hij beloofde direct na de afspraak te komen, maar hij was natuurlijk te laat. Bij binnenkomst werden we begroet door een grijze man met een zeer vriendelijke en attente blik. Het was Pjotr Iljitsj Stepanov, een kinderneuroloog met 30 jaar ervaring en, zoals de recensies hem beschreven, een autoriteit op medisch gebied.
« Goedemorgen, ga zitten. Vertel me wat u hier gebracht heeft, » zei hij, terwijl hij door ons visitekaartje bladerde, dat ik van de kliniek had meegenomen. Stotterend van opwinding begon ik mijn verhaal.
Over ochtenddriftige woedeaanvallen, over de koelheid van mijn man, over de woorden van de plaatselijke kinderarts. Pjotr Iljitsj luisterde aandachtig, onderbrak me nooit en knikte slechts af en toe. « Alleen ‘s ochtends, » zei hij bedachtzaam toen ik klaar was.
« Op bepaalde momenten huilen. Dat is een heel interessant symptoom. » Op dat moment vloog de kantoordeur open en stormde een buiten adem zijnde Alexei naar binnen.
« Sorry dat ik te laat ben. De vergadering is uitgesteld. » « Oké, we zijn nog maar net begonnen, » glimlachte de dokter.
Laten we beginnen met het onderzoek. Eerst werd er gewogen en de lengte gemeten. Ola’s groei en ontwikkeling verliepen in alle opzichten binnen de normale grenzen.
Pjotr Iljitsj knikte tevreden en noteerde de gegevens. « Nu gaan we naar de hartslag luisteren. Pap, » zei hij tegen Lyosha, « geef je dochter alsjeblieft een knuffel. »
Op het moment dat Lyosha Ola uit mijn armen tilde, veranderde de sfeer op kantoor. Ola, die tot dan toe relatief kalm was gebleven, slaakte plotseling een doordringende gil. Het was niet zomaar een gil, het was een kreun van pure angst.
« Wat is er gebeurd? Stil, stil! » Lesha probeerde haar te kalmeren, gedesoriënteerd, maar haar dochter kronkelde in zijn armen, haar lichaam hard als steen. Pjotr Iljitsj bekeek de scène kalm. Zijn ervaren blik leek iets te ontdekken dat voor mij verborgen bleef.
« Laten we eens kijken wat er nu gebeurt. » Elke keer dat Lesha zich over Olya boog om haar te kalmeren, werd haar ademhaling sneller en onregelmatiger. Haar hele lichaam trilde en ze balde haar kleine vuistjes.
Ik kon het niet laten en deinsde terug. « Pjotr Iljitsj, moet ik het nemen? » « Nee, wacht even. » Hij hield me met een gebaar tegen.
Op dat moment keek een jonge verpleegster de spreekkamer binnen. « Dokter, u hebt er weer een, » begon hij, maar hij zweeg even toen hij Ola’s toestand zag.
Zodra hij een stap in onze richting zette, deed Ola iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Ze verstijfde. Haar geschreeuw hield plotseling op.
Haar lichaam verstijfde en haar ademhaling was nauwelijks hoorbaar. Het was alsof ze in een standbeeld was veranderd. « Interessant, » mompelde Pjotr Iljitsj zachtjes.
« Neem nu je dochter. » Zodra Ola in mijn armen lag, kwam ze langzaam weer bij bewustzijn, maar ze was nog steeds gespannen en keek angstig om zich heen. Toen klonk de bekende stem van Valentina Andrejevna vanuit de gang.
Ik belde haar zelf voor de afspraak en vroeg haar om te komen. Ondanks al mijn twijfels en vermoedens over de ontbrekende kleding, voelde ik me ontzettend alleen en bang voor de afspraak. Ik had steun nodig, en ondanks haar vreemde gedrag was zij de enige die net zoveel tijd met Olia doorbracht als ik. Ik vertelde haar dat we naar een neuroloog zouden gaan, en ze beloofde bezorgd zo snel mogelijk te komen.
Terwijl de verpleegster haar de spreekkamer binnenbracht, veranderde Ola’s gezichtsuitdrukking dramatisch. Zodra Valentina Andrejevna ons naderde, ontspande onze dochter voor het eerst echt. Een blik van diepe opluchting verspreidde zich over haar gezicht, alsof ze eindelijk op een veilige plek was aangekomen.
Toen haar schoonmoeder haar ophaalde, glimlachte Ola zelfs een beetje. Pjotr Iljitsj keek aandachtig naar haar hele reeks reacties. « Ljoebov, ik wil je even alleen spreken. »
« In de kamer hiernaast. » Toen Lesha ook probeerde op te staan, schudde de dokter zijn hoofd. « Nee, alleen met mama, alsjeblieft. »
In de kamer ernaast keek Pjotr Iljitsj me ernstig aan. Wat ik zag was een typische selectieve angstreactie. Selectieve… angstreactie? Ik had die term nog nooit eerder gehoord, en het klonk als een doodvonnis…
