Wij zijn samen vertrokken.
In de auto barstte Sarah in tranen uit. « Het spijt me, David. Ik heb Jessica’s feestje verpest. »
« Je hoeft je niet te verontschuldigen, » zei ik resoluut tegen haar. « Je hebt absoluut niets verkeerd gedaan. »
Thuis zette ik thee voor haar. Ze sliep om 22.00 uur, uitgeput. Ik ging echter naar mijn kantoor en begon te bellen. Mijn moeder en Jessica leken te vergeten dat comfort niet uit de lucht komt vallen – elke rekening, elke verwennerij, elk greintje financiële rust was via mij gekomen. Als ze dachten dat ze mijn vrouw konden kleineren en toch mijn steun konden krijgen, dan hadden ze het mis.
Maandag had ik alle automatische overboekingen naar de rekening van mijn moeder stopgezet, mijn kaart van haar nutsvoorzieningen losgekoppeld en de bank laten weten dat ik de hypotheek – op het pand dat op mijn naam stond – niet meer zou betalen. Het huis stond te koop. Wat Jessica betreft, ik heb haar gezamenlijke rekening geblokkeerd, haar autoverzekering opgezegd en de creditcard op mijn naam gesloten.
Ik was eigenaar van het restaurant waar mijn moeder ooit werkte, en ook van het huurhuis van Jessica en Mark. Ik besloot het restaurant te verkopen en de huur te verhogen naar een marktconforme huurprijs.
Mijn telefoon trilde eindeloos van de telefoontjes en berichten – klachten, beschuldigingen, wanhopige smeekbeden. Ik negeerde ze.
Woensdagochtend werd de pas van mijn moeder geweigerd bij de supermarkt. In paniek belde ze me. « David, mijn pas werkt niet! De bank zegt dat er geen geld op staat! »
« Die is er niet, » antwoordde ik kalm. « Ik heb de overboekingen stopgezet. »
Een stilte. « Wat? Afgelopen zaterdag? Je straft me! »
« Ik straf niemand, » zei ik. « Ik financier gewoon geen levensstijlen meer. »
