Ze gilde en eiste hoe ze haar rekeningen moest betalen. « Je komt er wel achter, » antwoordde ik. « Net als iedereen. »
De volgende dag huilde Jessica aan de telefoon: « Je kunt ons toch niet zomaar in de steek laten! »
« Ik laat niemand in de steek, » antwoordde ik. « Ik zal je gewoon niet meer financieren. »
Binnen enkele weken was de impact duidelijk merkbaar. Het huis van mijn moeder werd onder druk verkocht, waardoor ze gedwongen werd te verhuizen naar een krap appartement in de buitenwijk met een maandinkomen van € 1.200 in plaats van € 3.000. Jessica en Mark gingen ook kleiner wonen en Jessica nam extra ziekenhuisdiensten op zich.
De grootste verandering was echter de manier waarop ze Sarah behandelden. Plotseling boden ze hun excuses aan, stuurden bloemen en stelden zelfs voor om een babyshower voor haar te organiseren. Sarah, vriendelijk maar op haar hoede, sloeg het aanbod af.
Zes weken later organiseerde Sarahs familie hun eigen babyshower. Uit beleefdheid waren mijn moeder en Jessica erbij. Het verschil was opvallend: Sarahs familieleden, voornamelijk leraren, verpleegkundigen en kleine ondernemers, verwelkomden ons hartelijk. Mijn moeder en Jessica waren overdreven beleefd en hadden extravagante cadeaus bij zich die ze zich eigenlijk niet konden veroorloven.
Na afloop nam mijn moeder me apart. « Je hebt je punt gemaakt. We zaten fout met Sarah, en het spijt ons. Maar hoe lang gaat dit nog duren? Wanneer zijn we weer een gezin? »
« Dat zijn we al, » zei ik. « Maar onder nieuwe voorwaarden. »
« Ik heb het moeilijk, David. Mijn appartement is klein en de buurt is onveilig. »
