We gingen stipt om 18.00 uur zitten. Sarah, stralend in een donkerblauwe jurk die haar babybuikje accentueerde, zag er prachtig uit. Een diner voor acht in een zaak als deze kost al snel meer dan € 800, maar ik zei tegen mijn moeder dat ze mocht bestellen wat ze wilde.
De spanning liep bijna meteen op toen er drankjes besteld werden. Sarah vroeg om bruiswater met citroen. Mijn moeder spotte: « O, je mag nu niets leuks meer drinken, » merkte ze speels op, maar het deed me rillingen tot op het bot.
Jessica voegde er snel aan toe: « Sarah, ik heb gehoord dat koolzuurhoudende dranken niet goed zijn voor de baby. » Sarah legde kalm uit dat haar arts haar toestemming had gegeven, maar Jessica drong aan: « Maar toch, voorkomen is beter dan genezen. Opofferingen horen bij het moederschap. » Sarahs kaken spanden zich aan, maar ze knikte zachtjes en veranderde haar bestelling. Dat was de eerste slag.
Het echte tafereel speelde zich af met het eten.
Sarah bestelde risotto met zeevruchten, maar halverwege werd ze bleek en verontschuldigde ze zich naar het toilet. Ochtendmisselijkheid trekt zich niets aan van tijd of plaats, en ze had er al weken last van. Ze voelde zich stabieler toen ze terugkwam, hoewel ze toegaf dat ze een korte pauze nodig had.
Toen riep mijn moeder luidkeels: « Sarah, als je je niet lekker voelt, moet je misschien even op het toilet eten. Dit is Jessica’s speciale avond en we zijn hier om van een goede maaltijd te genieten. »
De tafel verstijfde in stilte. Marks ouders keken geschokt. Woede welde in me op, maar voordat ik kon spreken, voegde mijn moeder eraan toe: « Zwangere vrouwen horen niet aan tafel te blijven zitten als ze zich niet kunnen beheersen. Het stoort iedereen. »
Jessica stond op en grijnsde: « Mama heeft gelijk. Je verpest de avond met dit alles. Je had echt thuis moeten blijven. »
Tranen welden op in Sarahs ogen, maar ze slikte ze in en verontschuldigde zich – een gebaar dat mijn woede alleen maar verder deed oplaaien. Ze werd belachelijk gemaakt, puur en alleen omdat ze zwanger was.
Ik schreeuwde niet. In plaats daarvan glimlachte ik, stond op en liep naar Sarah toe. Ik stak mijn hand uit en fluisterde: « Laten we naar huis gaan, lieverd. » Haar uitdrukking veranderde van ongeloof in opluchting. Ik pakte haar tas, pakte het stuk taart dat ik apart had gezet en richtte me tot de tafel: « Geniet alsjeblieft van de avond. Ik vertrouw erop dat alles naar wens is. »
