Mijn naam is David, ik ben 34 jaar oud en mijn vrouw Sarah is 28. Momenteel zijn we zes maanden zwanger van ons eerste kind.
Hierna volgt een verhaal over familie, respect en de lessen die mensen moeten leren wanneer ze vergeten zijn wie hen werkelijk troost biedt.
We zijn niet rijk opgegroeid. Mijn vader overleed toen ik zestien was, waardoor we met een enorme medische schuld achterbleven. Mijn moeder draaide dubbele diensten in het plaatselijke restaurant om ons financieel staande te houden, en ik begon kleine klusjes aan te nemen zodra ik kon. Mijn zus Jessica, vier jaar jonger dan ik, had het wat makkelijker omdat ik toen al hielp.
Ik heb mijn studie betaald door non-stop te werken en later een solide baan in de private equity gevonden. Naarmate mijn carrière floreerde, zorgde ik goed voor mijn gezin. Vijf jaar geleden loste ik de schulden van mijn moeder af en zette ik de eigendomsakte van haar huis op mijn naam voor belasting- en erfrechtdoeleinden. Toen ik last kreeg van artritis, gaf ik haar een maandelijkse toelage die alles betaalde wat ze nodig had. Toen Jessica verloofd raakte met Mark, een serieuze IT-professional, betaalde ik met plezier de volledige bruiloftskosten.
Maar naarmate de jaren verstreken en mijn financiële zekerheid toenam, begon ik een verontrustende verschuiving op te merken: mijn hulp werd niet langer gezien als vriendelijkheid, maar als iets waar ik recht op had. Ze begonnen mijn bijdragen te voorspellen alsof ze gegarandeerd waren. Hun gedrag jegens Sarah weerspiegelde ook deze groeiende arrogantie.
Sarah, een kleuterleidster van eenvoudige komaf, is intelligent, aardig en respectvol. Toch hebben mijn moeder en Jessica vanaf het begin gesuggereerd dat ze mij niet waard was, door haar beroep en bescheiden achtergrond te kleineren. Toen Sarah zwanger werd, nam de kritiek toe.
Afgelopen weekend was het de eerste trouwdag van Jessica en Mark. Mijn moeder organiseerde een feestelijk diner bij Bella Vista, een chique Italiaans restaurant in het centrum, wetende dat ik de kosten zou betalen. Ik vond het niet erg.
