‘Ja, pap, dat kan ik,’ zei ik. ‘Mijn baan in de computerwereld betaalt erg goed. Ik ben senior software engineer, gespecialiseerd in cybersecurityprotocollen. Bedrijven betalen een hoge prijs voor die expertise.’
‘En blijkbaar geldt dat ook voor Troy,’ voegde ik eraan toe, me tot mijn broer wendend. ‘En hoe zit het met de Rolex? De nieuwe BMW die daar staat? Als je de huur niet kunt betalen, waar komt het geld dan vandaan voor luxe horloges en auto’s?’
Troys gezicht kleurde rood van woede.
“Dat gaat je niets aan.”
‘Dat is het wel als je het geld dat ik je geef voor essentiële zaken gebruikt om statussymbolen te kopen,’ antwoordde ik.
De uitdrukking op het gezicht van mijn vader werd nog somberder.
‘Zeg je nu dat je tegen ons hebt gelogen, Troy? Over je banen, je financiën, over alles?’
Troy stond abrupt op, zijn stoel schraapte luid over de houten vloer.
“Ik ga hier niet zitten om ondervraagd te worden. Brock vertelt dit iedereen tijdens het avondeten omdat hij me altijd al kwalijk heeft genomen. Hij is altijd de jaloerse broer geweest die er niet tegen kon dat jij en mama trots op me zijn.”
Ik pakte mijn telefoon, opende mijn bankapp en schoof hem over de tafel.
“Hier is het bewijs. Elke overschrijving. Elke maand. Ik doe dit niet om iemand pijn te doen. Ik doe het omdat ik genoeg heb van de leugen dat ik niet hard werk terwijl Troy dat wel doet.”
Vader pakte met duidelijke tegenzin de telefoon op en scrolde door de lange lijst met identieke transacties. Zijn gezichtsuitdrukking werd met elke beweging van zijn duim bezorgder. Moeder boog zich voorover om te kijken, haar hand voor haar mond van schrik.
‘Troy,’ fluisterde ze. ‘Al die tijd?’
Troy liep zenuwachtig heen en weer in de eetkamer en streek met zijn handen door zijn haar.
“Prima. Ja, Brock helpt met de huur. Nou en? Ik heb wat tegenslagen gehad. De economie is er slecht aan toe. Mijn vaardigheden zijn gespecialiseerd.”
‘Jouw talent,’ zei ik zachtjes, ‘is mensen charmeren totdat ze je doorzien. Het werkte dertig jaar lang bij onze ouders. Drie jaar lang bij mij. Maar ik ben er klaar mee.’
Troy draaide zich om en keek me aan.
“Wat moet dat betekenen?”
‘Dat betekent geen geld meer,’ zei ik vastberaden. ‘Vanaf nu. Je moet op eigen benen staan of kleiner gaan wonen, zodat je iets kunt betalen wat je wél kunt betalen.’
De paniek die op Troys gezicht te lezen was, was oprecht.
“Je kunt me niet zomaar de toegang ontzeggen. Mijn huurcontract, mijn verplichtingen—”
‘Dat is niet mijn verantwoordelijkheid,’ besloot ik. ‘Dat is het nooit geweest.’
Troy draaide zich naar onze ouders om, zijn uitdrukking veranderde in een blik die ik herkende uit mijn jeugd – de blik waarmee hij talloze keren aan straffen en verplichtingen was ontkomen.
“Mam, pap, jullie zien toch wat hij doet? Hij overvalt iedereen en zorgt ervoor dat ik er slecht uitzie—”
Vader stak zijn hand op en onderbrak Troy midden in zijn zin. Zijn uitdrukking was veranderd van woede naar diepe vermoeidheid.
