Ik betaalde zijn borg en de eerste maand huur voor een luxe appartement in Pittsburgh dat $3.500 per maand kostte. Wat begon als tijdelijke hulp, groeide uit tot een vaste regeling. Elke maand maakte ik het geld zonder te klagen over, mezelf wijsmakend dat het tijdelijk was. Troy had altijd wel een reden waarom het deze maand krap was, maar de volgende maand zou het anders zijn.
Dat is nooit het geval geweest.
Waarom bleef ik betalen? Die vraag spookte door mijn hoofd tijdens vele slapeloze nachten. Misschien wilde ik bewijzen dat ik genoeg succes had om ons beiden te onderhouden. Misschien hoopte ik dat mijn ouders eindelijk mijn waarde zouden inzien als ze wisten hoeveel ik hun favoriete zoon ondersteunde. Of misschien kon ik het gewoon niet verdragen om mijn broer te zien falen, wetende hoeveel pijn dat onze ouders zou doen.
Wat de reden ook was, ik hield de afspraak geheim. Troy heeft het in ieder geval nooit aan onze ouders verteld, omdat hij liever wilde dat ze geloofden dat hij het op eigen kracht goed deed, en ik heb hun aanname dat mijn broer op eigen benen stond terwijl ik alleen maar “met computers aan het spelen was” nooit gecorrigeerd.
De dynamiek was pijnlijk maar vertrouwd – totdat dat zondagse diner alles veranderde.
De week vóór het beruchte zondagdiner was bijzonder succesvol voor me geweest. Na zes maanden intensief werk had mijn team eindelijk het beveiligingsprotocol gelanceerd dat de hoeksteen zou vormen van het nieuwste platform van ons bedrijf. De CEO stuurde ons persoonlijk een e-mail met felicitaties, waarin hij mijn naam noemde. Mijn team vierde het met champagne en een geïmproviseerde borrel. Ik voelde me professioneel erkend op een manier die schril contrasteerde met mijn ervaring binnen mijn familie.
Diezelfde week ontving ik een gefrustreerd berichtje van Troy.
“Weer ontslagen. Echt belachelijk. Mijn baas had het vanaf dag één op me gemunt.”
Dit was zijn derde baanverlies in acht maanden tijd. Elk ontslag verliep volgens hetzelfde patroon: aanvankelijk enthousiaste berichten over zijn fantastische nieuwe kans, vervolgens geleidelijke klachten over oneerlijke behandeling, met als uiteindelijk gevolg een onvermijdelijk ontslag dat, volgens Troy, nooit zijn schuld was.
Ondanks deze tegenslag bleef Troy vol vertrouwen.
“Maar geen zorgen. Ik heb iets groots in de planning staan. Mogelijk een zescijferig bedrag.”
Ik had geleerd zijn optimisme niet rechtstreeks in twijfel te trekken. Dat leidde alleen maar tot verdedigende argumenten en beschuldigingen dat ik niet in hem geloofde.
Zondag brak aan met perfect lenteweer, de buitenwijken van Pennsylvania lieten zich van hun beste kant zien. Kornoelje en kersenbomen stonden in bloei langs de straten van de buurt van mijn ouders. De vertrouwdheid van de autorit riep gemengde gevoelens op: een gevoel van comfort vermengd met een sluipend gevoel van angst voor de onvermijdelijke familiedynamiek die me te wachten stond.
Ik arriveerde precies om twee uur, zoals mijn moeder had gevraagd. Troys gestroomlijnde sportwagen stond al op de oprit, waardoor ik op straat moest parkeren. Een klein detail, maar toch symbolisch voor onze relatie. Terwijl ik over het pad liep, zag ik dat Troy onlangs zijn vorige Audi had ingeruild voor een nog duurdere BMW – merkwaardig, gezien zijn recente werkloosheid.
Mijn moeder begroette me met haar gebruikelijke warme knuffel en kus op mijn wang.
“Brock, we vroegen ons al af wanneer je zou komen. Troy heeft ons al een half uur lang vermaakt met zijn verhalen.”
Vader gaf vanuit zijn luie stoel zijn gebruikelijke stevige handdruk.
‘Zoon, hoe gaat het met de computerzaak?’
Ondanks mijn herhaalde uitleg kon hij zich de details van mijn werk nooit herinneren.
Troy lag languit op de bank, met zijn designzonnebril omhooggeschoven, waardoor een ogenschijnlijk nieuwe Rolex zichtbaar was. Hij hief zijn bierglas op als begroeting.
“Het programmeergenie is gearriveerd. Hoe bevalt het leven in de digitale mijnen?”
Ik zag het horloge meteen.
‘Mooi horloge,’ zei ik. ‘Recent aangeschaft?’
Troy grijnsde en stak zijn pols uit voor een beter zicht.
“Vind je het leuk? Een bonus van mijn vorige klus. Ze hadden me misschien wel kunnen ontslaan, maar ze hebben eerst mijn commissie uitbetaald.”
Voor de complete kookinstructies ga je naar de volgende pagina of klik je op de knop (>) en vergeet niet om dit te delen met je Facebook-vrienden.
