Tijdens onze kerkelijke bruiloft hield mijn verloofde gekscherend een bord omhoog met de tekst ‘Red mij’. Ik was diep gekwetst – en ik leerde hem een les die hij nooit zal vergeten.
De ceremonie verliep prachtig. Zonlicht stroomde door de glas-in-loodramen, de priester reciteerde zijn gebeden en de gasten keken met ingehouden adem naar elk gebaar. Alles leek perfect.
Ik keerde mij tot mijn verloofde en sprak de woorden uit die ik al zo lang in mijn hart had gedragen:
« Jij bent de belangrijkste persoon voor mij, degene van wie ik het meest houd, en ik weet dat je mij nooit zult verraden. »
En plotseling… barstte de zaal in lachen uit. Mensen lachten alsof ze bij een comedyshow waren, niet bij een heilige ceremonie. Ik was verbijsterd, verward.
Waarom lachen ze? Wat zou er in vredesnaam grappig zijn aan mijn woorden? dacht ik verbijsterd.
Ik probeerde me te concentreren, maar uiteindelijk kon ik het niet laten om even naar de gasten te kijken. Hun ogen waren niet op mij gericht, maar op mijn verloofde.
