De weken die volgden, verliepen niet zonder slag of stoot. Evelyn merkte hoe Lily even bleef stilstaan voordat ze haar klaslokaal binnenliep, haar kleine vuistjes stevig om de hengsels van haar rugzak geklemd. Sommige kinderen staarden. Een paar fluisterden of lachten. En elke keer deed Evelyn pijn in haar hart.
Maar geleidelijk begonnen de dingen te veranderen.
Evelyn ging met Lily winkelen voor kleurrijke sjaals en zachte mutsen, die ze omtoverde tot speelse accessoires in plaats van iets om zich achter te verstoppen. Claire begon met het bijwonen van praatgroepen voor ouders met alopecia en leerde hoe ze open en zelfverzekerd kon praten in plaats van alles met humor te maskeren. Michael, die er ooit van overtuigd was dat Evelyn overdreven reageerde, werd Lily’s grootste pleitbezorger: hij deed vrijwilligerswerk op school, sprak met haar leraren en pleitte voor vriendelijkheid en acceptatie.
Op een vrijdagavond kwamen ze weer allemaal bij Evelyn thuis. De sfeer voelde anders – gemoedelijker, bewuster. Claire hielp in de keuken terwijl Michael met Lily speelde. Ze drapeerden sjaals als superheldencapes en renden door de woonkamer.
Toen het eten klaar was, gingen ze allemaal zitten en Evelyn hief haar glas.
« Aan Lily, » zei ze met warmte, « moge je altijd je waarde kennen, ongeacht wat anderen van buitenaf zien. »
Lily grijnsde en trok aan haar nieuwe lavendelkleurige sjaal.
“Oma, vind je dat ik er ook zonder haar mooi uitzie?”
Evelyns ogen vulden zich met tranen. « Oh lieverd, schoonheid heeft niets met haar te maken. Je straalt door je hart. »
Onder de tafel stak Claire haar hand uit en pakte Evelyns hand. Dit keer voelde Evelyn niet alleen acceptatie, maar ook oprechte verbondenheid. Claires verdediging was verdwenen en vervangen door iets sterkers: openheid en vertrouwen.
Later, toen de avond ten einde liep, kwam Michael bij Evelyn op de veranda zitten.
