« Je had het me moeten vertellen, » fluisterde Evelyn, terwijl haar keel zich samentrok.
« Ik weet het, » gaf Claire toe, terwijl de tranen over haar wangen rolden. « Ik schaamde me. Ik wilde niet dat iemand zou denken dat ik een slechte moeder was. Ik dacht dat als ik lachte, als ik deed alsof het niets voorstelde, het misschien makkelijker voor haar zou zijn. Maar toen ik je gezicht gisteren zag… besefte ik dat ik de waarheid verborgen hield, zelfs voor mezelf. »
Michael pakte Claires hand. « Mam, ik heb haar gesmeekt om met je te praten, maar ze was er nog niet klaar voor. Daarom heb ik vanochtend gebeld. Ik wil dat je begrijpt: we proberen het, maar we zijn doodsbang. We weten niet hoe we haar kunnen helpen zonder dat ze zich… anders voelt. »
Evelyns woede ontdooide langzaam en maakte plaats voor iets diepers: een stille, pijnlijke empathie. Ze reikte over de tafel en legde zachtjes haar hand op Claires trillende hand.
« Lieverd, Lily beschermen betekent niet doen alsof. Ze is sterk, maar ze heeft eerlijkheid nodig, geen grappen ten koste van haar. »
Claire knikte met tranen in haar ogen, haar schouders trilden van het huilen. Evelyn kneep geruststellend in haar hand.
« En je bent geen slechte moeder. Je bent gewoon bang. Maar Lily heeft ons – haar hele familie – nodig, verenigd, niet in oorlog. »
Michael ademde uit, de spanning in zijn lichaam nam af. Voor het eerst in dagen bewoog er iets tussen hen – een stille vrede die wortel schoot. Evelyn stond op, stak de kamer over en kuste Lily zachtjes op haar kale hoofd.
« Je bent prachtig, mijn liefste. Met of zonder haar. »
