Evelyn was in de keuken pannenkoeken aan het bakken voor Lily toen haar telefoon trilde. Het was Michael. Zijn stem was zacht en onvast.
« Mam… alsjeblieft. Laat Claire het uitleggen. Het is niet wat je denkt. »
Met pijn in het hart stemde Evelyn ermee in om hen die middag te ontmoeten. Angst kroop in haar borst terwijl ze aan de keukentafel zat, terwijl Lily rustig in een hoekje zat te kleuren. Toen Michael en Claire arriveerden, zette ze zich schrap.
Claire leek totaal niet op zichzelf – de lichte, zelfverzekerde vrouw was verdwenen. Haar ogen waren roodomrand, haar houding was uitgeblust van vermoeidheid. Ze zat tegenover Evelyn met een gewicht dat fysiek aanvoelde.
« Ik ben je een verklaring schuldig, » begon ze met gedempte stem. « Het was geen grapje. Ik… ik wist gewoon niet hoe ik het moest zeggen waar iedereen bij was. »
Evelyns kaken klemden zich op elkaar. « Zeg het dan nu. »
Claire aarzelde en keek Lily aan. « Michael en ik ontdekten twee weken geleden dat Lily alopecia areata heeft. Het is een auto-immuunziekte. De dokter zei dat haar haar in plukken zou gaan uitvallen. Ik wilde niet dat ze te maken zou krijgen met al dat gefluister, die starende blikken, die opmerkingen op school. Ik dacht dat als ik haar hoofd nu, op het feest, zou scheren, ik het speels kon maken – het zou laten lijken als iets leuks in plaats van… in plaats van een tragedie. »
De stilte die volgde was zwaar. Evelyn draaide zich langzaam naar Lily om, nog steeds neuriënd terwijl ze kleurde, terwijl het zonlicht op haar blote hoofdhuid scheen.
