Evelyns lippen klemden zich op elkaar. Het gelach en de muziek om hen heen leken weg te ebben. Ze boog zich voorover en fluisterde tegen Lily: « Gaat het wel, lieverd? » Het meisje haalde haar schouders op, duidelijk in de war door de reacties van de volwassenen. Evelyn rechtte haar rug en kneep haar ogen samen naar haar schoondochter. « Dit is niet grappig, Claire. Ze is geen pop. »
Toch wuifde Claire haar grinnikend weg. « Alsjeblieft, het is maar haar. Doe niet alsof ik haar identiteit heb weggeschoren. »
De woorden prikten. Evelyn nam Lily in haar armen, negeerde Claires protesten en liep naar de deur. Het gebabbel verstomde toen mensen haar zagen vertrekken, maar het kon haar niet schelen. « We gaan naar huis, » zei ze met een vastberaden stem.
Uren later stormde haar zoon Michael Evelyns huis binnen. Zijn gezicht was rood van frustratie. « Mam, je overdrijft. Claire was gewoon… »
Evelyn onderbrak hem. « Ze heeft haar eigen kind vernederd, Michael. Lily is geen speeltje voor Claires vermaak. »
Michael kneep in zijn neusbrug. « Je kunt mijn dochter niet zomaar afpakken. Claire is haar moeder. Je maakt er iets van wat het niet is. »
Evelyns hart deed pijn door de groeiende afstand tussen hen. Ze wilde Michael schudden om hem het te laten begrijpen. Maar hij gooide alleen zijn handen in de lucht en liep weg, mompelend dat ze overdreven dramatisch deed.
De volgende ochtend veranderde alles.
