« Ik weet precies waar ik het over heb, » kaatste ze terug. « Denk je dat ik het verdwenen geld uit mijn portemonnee niet heb opgemerkt? Of de nachten dat je verdween, denkend dat ik te moe was om me er druk om te maken? Ik heb deze last alleen gedragen, Ryan. En vandaag ben ik klaar met jou te beschermen. »
Er verspreidde zich een gemompel door de rechtszaal. Karen draaide zich om naar rechter Whitmore. « Edelachtbare, mijn zoon gelooft dat hij onaantastbaar is omdat ik hem heb beschermd. Hij denkt dat de gevolgen niet op hem van toepassing zijn, omdat ik er altijd ben geweest om de klap te verzachten. Maar als u wilt weten waarom hij zo is – het is deels mijn schuld. Ik heb smoesjes verzonnen. Ik wilde geloven dat hij nog steeds mijn lieve kleine jongen was. »
De rechter knikte plechtig. « Mevrouw Cooper, het vergt moed om dat toe te geven. »
Ryan keek in het nauw, zijn bravoure verdween. « Mam, je kunt niet zomaar… »
« Ja, dat kan ik, » onderbrak Karen. « Want als ik het niet doe, beland je voor je twintigste in de gevangenis. Of erger nog, je ligt in een doodskist omdat je te ver bent gegaan. »
De gerechtsdienaar schoof ongemakkelijk heen en weer.
Karen veegde een traan van haar wang. « Edelachtbare, ik kan hem niet blijven redden. Als u denkt dat nablijven helpt, stuur hem dan. Als u vindt dat een zwaardere straf nodig is, doe dat dan. Maar laat hem hier alsjeblieft niet weglopen in de veronderstelling dat hij zo kan blijven leven. Hij moet weten dat hij niet boven de wet staat. Hij moet weten dat zelfs zijn eigen moeder zijn leugens niet meer zal tolereren. »
De officier van justitie was verrast door de ongewone draai. Rechter Whitmore boog zich voorover en vouwde zijn vingers. Ryan staarde naar de tafel, terwijl de strijd uit hem wegvloeide.
