Thomas volgde zijn moeder, met twee hemden in zijn handen, als een jongen die een leraar volgt. Clara stond onbeweeglijk in de keuken. Voor een moment was er stilte-zwaar, dicht, omhullend het lichaam en het hart.
Zonder te weten wanneer ze haar beslissing had genomen, deed ze haar schort uit, vouwde het netjes op en legde het op tafel. Ze haalde diep adem. Ze veegde haar handen op haar spijkerbroek en ging naar de slaapkamer. Ze zei niets. Ze opende de kast, pakte haar koffer en begon haar kleren in te pakken. Niet allemaal. Alleen de essentie. Eerst.
Ondertussen, in een andere kamer, gaf Margarita instructies:
“Houd het ijzer stevig vast, Tom. Niet zo! Klik… Dat is het! Dit is hoe echte familiezorg eruit ziet!
Clara kwam stilletjes binnen, maar haar aanwezigheid onderbrak hun “les. Thomas keek haar aan. De eerste keer is echt. Er was geen woede of wrok in haar ogen. Er was alleen verdriet. Diep, ontroerend verdriet.
‘Ik ga weg, Thomas,’ zei ze kalm.
“Wat…? Hoe ga je weg?”Wat is het?”vroeg hij, een stap naar haar toe.
– Zoals je hoort. Ik ga weg. Geen zorgen, Ik zal niet schreeuwen. Ik doe geen scènes. Ik heb gewoon een plek nodig waar ik kan ademen.
“Doe niet zo belachelijk! Marguerite kwam tussenbeide. “Een echte vrouw verlaat het huis niet vanwege zulke onzin!
“Dit is niet mijn huis, mevrouw,” antwoordde Clara zachtjes. – Dat heb je al vaak gezegd. Dit is het huis van je zoon.
