Dit is emotionele chantage. Mijn schoonmoeder riep uit.
“Nee, Het is vrijheid,” zei Clara. En voor mij is dit nog maar het begin.
Thomas keek alsof hij iets wilde zeggen, maar bleef zwijgen. Zijn blik dwaalde tussen zijn moeder en zijn vrouw, alsof hij op zoek was naar een ontsnapping die al lang verdwenen was. Clara heeft al gekozen.
“Kun je me op zijn minst vertellen waarom?”Wat is het?”fluisterde hij.
“Thomas. “.. Hoe lang laat je anderen voor je leven? Je moeder strijkt je overhemden, herschikt je keuken, kiest gordijnen. En jij? Waar sta jij in dit alles?
— ik… Geen idee….
Dat klopt. En ik weet niet meer wie je bent.
De koffer stond voor de deur te wachten. Clara pakte het op en keek hem aan.:
Als je ooit klaar bent om deel uit te maken van een relatie met twee mensen in plaats van drie… Zoek me. Maar niet op dit adres.
Ze is weg. Zonder om te kijken.
Het is weken geleden. Clara huurde een klein appartement in een rustige omgeving. Het was moeilijk in het begin. Eenzaamheid is een moeilijke metgezel. Maar het was stil. Het was haar eigen stilte. Uiteindelijk begon ze weer te ademen.
Ze schreef zich in voor een nabijgelegen pottenbakkerij. Het is beter dan therapie. Ze maakte niet alleen bekers en schalen van klei, maar ook een nieuw zelf. Ze ontmoette mensen. Niet alleen vrienden, maar vriendelijk. Ze verontschuldigde zich niet meer voor haar lach. Ze legde haar beslissingen niet meer uit. Niemand kwam onaangekondigd binnen. En niemand bekritiseerde haar gordijnen.
Thomas heeft niet gebeld. Hij is niet gekomen. Niet in de eerste maanden.
