De vraag kwelde mij meer dan de pijn.
Toen de schemering eindelijk inviel, kroop het licht over de vallei alsof er een geheim was onthuld. Ik hoorde het vage gezoem van een auto op een verre weg – zo ver weg dat het net zo goed in een andere wereld leek te zijn.
Michaels toestand verslechterde. Zijn lippen waren bleek en hij had moeite met ademhalen.
« Slaap niet, » zei ik, terwijl ik hem zachtjes schudde.
Hij glimlachte lichtjes. « Je maakt je altijd te veel zorgen. »
Uren verstreken voordat ik beweging boven me zag – het oranje vest van een parkwachter. Ik schreeuwde tot mijn keel brandde. De figuur stopte, draaide zich om en riep iets. Binnen enkele minuten was er hulp onderweg.
We werden per helikopter vervoerd, onze lichamen gebroken maar levend. Ik dacht dat overleven het einde van de nachtmerrie zou betekenen. Dat was het niet. Het was het begin.
De rechercheurs arriveerden in het ziekenhuis. Ik vertelde ze alles – de bult, de stemmen. Maar het bewijs was zwak. Geen vingerafdrukken, geen getuigen. Ethan en Clara beweerden dat we uitgegleden waren. « Het was een vreselijk ongeluk, » zeiden ze met een plechtige uitdrukking, terwijl ze hun handen vouwden als rouwenden.
Maar toen de rechercheur me aankeek, zag ik aarzeling in zijn ogen. Twijfel. De grens tussen ongeluk en opzet is dun, vooral als er bloed bij betrokken is.
Michael werd na twee weken vrijgelaten. Ik bleef langer. De fysieke wonden genazen. Maar het verraad niet.
Maanden verstreken. Het onderzoek liep vast. Er was niet genoeg bewijs om aanklacht in te dienen. Ethan en Clara kwamen een keer bij me langs met beleefde, geoefende glimlachen. Ik weigerde.
Maar ik ben nog niet klaar.
Ik begon aantekeningen te maken – data, details, fragmenten van gesprekken die ik had opgevangen. Ik huurde een privédetective in, een rustige man genaamd Reynolds, die vroeger bij de afdeling Moordzaken werkte. Hij was aanvankelijk sceptisch. Twee weken later belde hij.
« Uw zoon heeft geld verkwist, » zei hij. « Levensverzekeringen. Van u en uw man. Hij is de begunstigde. »
Het voelde als een nieuwe val: kouder en dieper.
Het beleid was pas een paar maanden voor het ‘ongeluk’ bijgewerkt. Vervalste handtekeningen, zorgvuldig opgesteld. Ethan werkte in de financiële sector. Hij wist hoe hij de documenten kon laten liegen.
Reynolds verzamelde zorgvuldig en methodisch bewijs. Bankoverschrijvingen. E-mailgeschiedenissen. Zelfs een sms van Clara aan Ethan: « Na dit alles kunnen we eindelijk opnieuw beginnen. »
De politie heropende de zaak. Deze keer luisterden ze wel.
Ethan werd gearresteerd in zijn kantoor in Denver. Clara gaf zich twee dagen later aan bij de politie. Beiden ontkenden alles en beweerden dat het een misverstand was, toeval. De zweem van hebzucht was echter duidelijk genoeg om de jury te overtuigen.
Tijdens het proces luisterde ik naar elke verklaring, elke foto en elke herhaling van die vreselijke dag. Toen Ethan het podium betrad, keek hij me voor het eerst in maanden aan. Zijn ogen waren leeg.
“Mam,” zei hij zachtjes, “je begrijpt het niet.”
« Je hebt gelijk, » fluisterde ik. « Dat zal ik nooit doe
