Terwijl we hoger op het bergpad klommen, duwden mijn zoon en schoondochter mijn man en mij plotseling de afgrond in

We kwamen naar Blue Ridge Mountain – een plek waar Michael en ik altijd dol op zijn geweest – om ons 40-jarig huwelijksjubileum te vieren. Het uitzicht vanaf de top was zogenaamd adembenemend. Ik had geen idee hoe letterlijk dat woord zou zijn.

« Binnenkort, » riep Ethan. Zijn toon was opgewekt, maar iets in zijn blik – nerveus, doordringend – maakte me ongemakkelijk. Clara vermeed mijn blik. Ik wuifde het weg als vermoeidheid. Misschien was ik te gefocust op de gedachte dat familie veiligheid betekende.

Toen we het uitkijkpunt bereikten, voelde ik de grond onder me zakken, als een steile afgrond, verborgen door hoge struiken. De vallei strekte zich uit, groen en eindeloos. Ik liep dicht langs de rand, me vastklampend aan Michaels hand voor evenwicht. Achter ons knarsten voetstappen op het grind.

Toen – iemands harde handen op mijn rug. Een plotselinge, brute duw.

Ik had niet eens tijd om te schreeuwen.

De wereld kantelde, draaide. Stenen trokken aan mijn schouders en ik raakte buiten adem. Michaels stem galmde luider naast me, een gesmoorde kreun die overging in een schreeuw. Toen een klap – bot op steen, de doffe dreun van brekende lichamen.

De pijn was overweldigend. Ik kon me niet bewegen. Ergens naast me kreunde Michael. Zijn hand vond de mijne, trillend.