Wat Marcus zich niet realiseerde, was dat deze ene daad een kettingreactie van gebeurtenissen in gang zou zetten. Die zouden niet alleen zijn geduld op de proef stellen, maar ook zijn principes. Uiteindelijk zouden ze zijn ware kracht aan de hele school laten zien.
Tegen de middag gonsde het op school van het gepraat over « het koffie-incident ». Sommige leerlingen bewonderden hoe Marcus kalm bleef; anderen gingen ervan uit dat hij gewoon bang was. Hoe dan ook, hij stond in het middelpunt van de belangstelling.
Hij lunchte alleen, met oordopjes in, en speelde het moment stilletjes keer op keer opnieuw af. Hij haatte de starende blikken, het gefluister – maar bovenal haatte hij het dat iedereen hem zwak vond. Dat was hij niet. Hij was getraind. En als Tyler hem nog een keer onder druk zette, wist hij niet zeker of hij de volgende keer wel weg zou kunnen lopen.
Die middag bleek Marcus’ gymles een keerpunt. Coach Reynolds introduceerde een nieuwe les over zelfverdediging en liet leerlingen samen oefenen. Het lot bracht Marcus in contact met niemand minder dan Tyler.
De sportzaal vulde zich met het geluid van piepende sneakers op de vloer terwijl iedereen houdingen en bewegingen oefende. Tyler boog zich voorover met een zelfvoldane grijns en mompelde: « Je vindt het vast leuk, hè? Eindelijk kun je stoer doen. »
