Marcus’ kalme bruine ogen ontmoetten die van Tyler, maar hij zei geen woord. Die stilte maakte Tyler alleen maar woedender. Toen, in een flits bedoeld om hem te schamen, gooide Tyler de koffiebeker om en goot die over Marcus’ shirt.
De kamer viel even stil. Er braken kreten uit. Studenten staarden, onzeker of ze moesten lachen of wegkijken. De hete vloeistof drong door Marcus’ kleren heen en druppelde op de vloer onder hem.
« Welkom op Lincoln High, nieuweling, » zei Tyler met een grijns, terwijl hij de lege beker opzij gooide.
Marcus balde zijn vuisten en voelde de brandende pijn op zijn borst. Elk instinct schreeuwde hem om wraak te nemen, maar jarenlange discipline hield hem tegen. Acht jaar taekwondotraining had hem meer geleerd dan alleen vechten. Hij had een zwarte band, een regionaal kampioen. En bovenal had zijn coach hem één les ingeprent: taekwondo is voor zelfverdediging, nooit voor wéét.
Hij haalde diep adem, veegde zijn shirt af en liep weg – stil, maar van binnen brandend.
Terwijl hij de cafetaria verliet, schoot er één gedachte door zijn hoofd: dit is nog niet het einde.
