Delen (voor mensen in nood),
sparen (voor cadeaus bij speciale gelegenheden),
uitgeven (voor kleine dagelijkse dingen).
Mijn zoon knikte en veegde nog steeds zijn tranen weg.
De volgende ochtend nam ik mijn zoon mee naar de barangayzaal om de mentor van het ouderschapsprogramma te ontmoeten. Hij oefende met het zeggen van « Het spijt me » en « De volgende keer vraag ik het eerst. » Die avond schreef mijn zoon een excuuskaartje en liet het in de kast liggen: « Ik beloof dat ik niet meer geld zal stelen. »
Die avond zette ik een klein dienblad met eten neer en stak twee kaarsen aan – een voor mama en een voor de kersverse verloofde. Ik zei tegen mijn oom:
“Vanaf nu hangen al mijn huishoudelijke uitgaven zichtbaar op de koelkast; de sleutel van mijn kledingkast hangt aan een hoge haak; mijn man en ik controleren om de beurt; en ik geef je elke week duidelijk geld.”
Mijn oom glimlachte: “Alleen met regels thuis kunnen kinderen groeien.”
Dagen later was de jongen trots: hij had zijn geld gespaard om kleurpotloden te kopen voor zijn verjaardag, voor zijn vriendin Miko – met zijn ‘spaargeld’, terwijl mama naast hem bij de kassa van de boekwinkel stond en het verschil betaalde. Hij vroeg me ook om te schrijven: ‘Van je klasgenootje.’ Ik keek naar papa Dan – hij knikte, zijn ogen warm als het licht in een kerk op een zondagmiddag.
Ik begreep het: mijn jeugd was verstoken van een vader, maar het leven gaf me een belangrijk geschenk: een oom die, hoewel geen biologische verwant, warm en genereus is als een broer. Die liefde is soms meer waard dan bloed.
Die avond liet ik drie zinnen achter op het nachtkastje van mijn zoon:
