Hij zat altijd in het hokje dat het verst van de deur af stond, met een open boek voor zich en een rugzak die te groot was voor zijn tengere postuur.
Die eerste ochtend bestelde hij alleen een glas water. Jenny bracht het met een glimlach en een papieren rietje. Hij knikte zonder op te kijken. De tweede ochtend was hetzelfde. Aan het einde van de week realiseerde ze zich dat hij elke dag precies om kwart over zeven kwam, veertig minuten bleef en vervolgens zonder eten naar school vertrok.
Op de vijftiende dag zette Jenny een bord pannenkoeken voor hem neer, alsof het een ongelukje was.
« Oh, het spijt me, » zei ze nonchalant. « De keuken heeft er nog een extra gemaakt. Je kunt hem beter opeten dan weggooien. »
De jongen keek op, honger en aarzeling flikkerden in zijn ogen. Jenny liep weg zonder nog een woord te zeggen. Tien minuten later was het bord leeg.
“Dank je wel,” fluisterde hij toen ze terugkwam.
Het werd hun stille ritueel. De ene ochtend pannenkoeken, de andere dag eieren met toast, of havermout als het koud was.
Hij vroeg er nooit naar, legde nooit iets uit, maar at altijd alles op.
« Wie is die jongen die je steeds bedient? » vroeg Harold, een gepensioneerde postbode, op een ochtend. « Zijn ouders heb ik nooit gezien. »
« Ik weet het niet, » gaf Jenny zachtjes toe. « Maar hij heeft honger. »
Kathy, de kok, waarschuwde haar. « Je voert een zwerfkat. Geef te veel en ze verdwijnen. Op een dag is hij weg. »
Jenny haalde alleen haar schouders op. « Geeft niet. Ik weet nog dat ik ook honger had. »
Ze vroeg de jongen nooit naar zijn naam. Iets in zijn voorzichtige houding en zijn waakzame ogen vertelde haar dat vragen hem misschien zouden afschrikken. In plaats daarvan hield ze zijn glas vol en zijn eten warm. Na verloop van tijd ontspanden zijn schouders zich en soms bleven zijn ogen een seconde langer op de hare rusten.
Maar anderen merkten het ook op, en niet bepaald positief.
“Lidmaatschapswerker spelen tijdens werktijd?”
“Kinderen verwachten tegenwoordig een aalmoes.”
“In mijn tijd gaf niemand gratis eten.”
