Jenny Millers was negenentwintig en werkte als serveerster bij Rosie’s Diner, een klein restaurantje ingeklemd tussen een ijzerhandel en een wasserette in het landelijke Kansas. Haar dagen volgden hetzelfde ritme: voor zonsopgang opstaan, drie stratenblokken naar het restaurant lopen, haar vervaagde blauwe schort omdoen en de vaste klanten begroeten met een geoefende glimlach. Achter die glimlach ging echter een stille eenzaamheid schuil.
Ze huurde een krap appartement met één slaapkamer boven de plaatselijke apotheek. Haar ouders waren overleden toen ze nog een tiener was, en de tante die haar had opgevoed, was allang naar Arizona verhuisd. Afgezien van een incidenteel telefoontje tijdens de feestdagen, woonde Jenny grotendeels alleen.
Op een dinsdagochtend in oktober zag ze hem voor het eerst: een kleine jongen van misschien tien jaar oud.
