“Papa…” Anna’s stem brak.
Hij bewoog zich beschaamd. « Ik zag het bord: ‘Anna’s Kitchen’. Ik wilde kijken of jij het was. »
Ze bracht hem snel naar binnen, liet hem zitten en bracht hem hete thee. Hij glimlachte zachtjes. « In dat huis… voelt het altijd alsof het regent. »
Anna schoof hem een dampende kom kleefrijst toe. Hij at langzaam, zijn oude handen trilden. Tranen welden op in zijn ogen van de smaak.
“Hoe gaat het… thuis?” vroeg Anna.
Robert zuchtte. « Niet goed. Mark heeft geld verloren met beleggen. Je moeder en Samantha zijn niet gestopt met schreeuwen. Ze zeiden dat je waardeloos was… maar sinds je weg bent, is het huis echt uit elkaar gevallen. Blijkt dat ‘schoon’ en ‘vies’ niet door woorden worden bepaald. »
Hij zette de tas op tafel. Anna aarzelde.
« Ik kan niet meer… »
Hij onderbrak haar snel. « Het is geen geld. Ik heb dit meegenomen. » Hij haalde een oude familiefoto tevoorschijn, daarna een versleten notitieboekje, vol met zorgvuldig opgemaakte uitgavenlijsten. Op de laatste pagina: « Spaargeld voor Anna – voor het geval ze weg moet. » Daaronder een kleine sleutel.
