De eetbare, ovaalvormige bladeren zijn tot 3 cm lang. Ze kunnen rauw in salades worden gegeten of gekookt in soepen, stoofschotels en andere gerechten, waardoor ze een knapperige textuur krijgen. Sommigen beschrijven hun smaak als vergelijkbaar met spinazie of waterkers.
Postelein onderscheiden van giftige valse postelein.
Het is raadzaam om zelf postelein te kweken om verwarring te voorkomen met valse postelein met harige stengels, een giftige plant die ook wel wolfsmelk wordt genoemd. Deze laatste produceert een melkachtig sap dat irriterend is bij contact. Om ze te onderscheiden, moet u er rekening mee houden dat de bladeren en stengels van wolfsmelk niet vlezig zijn zoals die van postelein, en dat wolfsmelk wit sap afgeeft wanneer de stengels of bladeren breken, in tegenstelling tot postelein.
Voedingswaarde van postelein
De voedingswaarde van postelein is zo rijk dat de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) het tot de meest gebruikte medicinale planten rekent. Volgens gegevens van het Amerikaanse ministerie van Landbouw levert een portie van 28 gram postelein slechts 6 calorieën en 1 gram koolhydraten. Deze hoeveelheid dekt bijna 10% van de dagelijkse behoefte aan vitamine C, en bevat ook vitamine A en B-vitamines.
