Colton lachte, en verwarde kalmte met lafheid. Hij sprong naar voren, mikkend op een nieuwe duw. In één snelle beweging deed Darius een stap opzij, haakte Coltons arm vast en zwaaide met zijn benen. Colton viel met een zware klap op de grond. Gesnik klonk door de gymzaal.
Met een rood gezicht krabbelde Colton overeind en deelde een wilde stoot uit. Darius dook weg, draaide zich om en gaf Colton een gecontroleerde trap op zijn borst. Licht genoeg om hem niet te verwonden, maar hard genoeg om hem buiten adem achterover te laten vallen.
Darius liet zijn handen zakken en keek kalm. « Ik heb je gewaarschuwd. Probeer het niet nog eens. »
De stilte die volgde was zwaar. Toen verspreidden de fluisteringen zich als vuur. Ze hadden geen wreedheid gezien; ze hadden controle gezien.
De gymleraar snelde toe en scheidde hen. Colton flapte eruit: « Hij heeft me aangevallen! », maar verschillende stemmen verhieven zich in protest. « Nee, meneer, Colton is begonnen! »
De leraar keek Colton met samengeknepen ogen aan. « Nablijven. Een week. Genoeg. » Hij draaide zich naar Darius. « En jij – bedankt dat je het onder controle hebt gehouden. »
