Na de les haalde Amelia hem in. Haar ogen fonkelden van ontzag. « Je hebt niet eens geprobeerd hem pijn te doen, maar je hebt het toch aan iedereen laten zien. »
Darius glimlachte bescheiden. « Het gaat er niet om pijn te veroorzaken. Het gaat erom er een einde aan te maken. »
Maandag had het verhaal zich hervormd. Darius was niet langer de jongen die met koffie werd vernederd. Hij was de student die zonder wreedheid standhield. Coltons heerschappij in de kantine begon te wankelen.
Toen Darius een week later aan dezelfde tafel ging zitten, kwam Colton de kamer binnen, keek zijn kant op en draaide zich – voor het eerst – zonder een woord te zeggen om.
Darius pakte zijn boterham uit en at rustig. Discipline, zo leek het, had luider gesproken dan geweld, en Rutherford High had dat opgemerkt.
