Voordat Darius kon reageren, kantelde Colton zijn beker en goot het koude drankje over Darius’ hoofd. De koffie droop door zijn shirt en druppelde op de vloer. Er klonk gelach door de kamer. Colton hief zijn armen alsof hij een kampioensgevecht had gewonnen.
Darius haalde diep adem. Zijn vuisten balden zich onder de tafel, maar hij herinnerde zich de woorden van zijn oom: eerst controle, alleen actie wanneer nodig. Hij stond langzaam op, trok zijn doorweekte jas uit, vouwde hem zorgvuldig op en keek Colton met een kalme blik aan. Zijn stem was zacht, maar onverstoorbaar. « Je hebt je lach gehad. Doe het niet meer. »
De kantine werd stil van de brutaliteit. Colton verwarde kalmte met zwakte en grijnsde. « Ik doe wat ik wil. »
Darius liep weg en liet gefluister achter. Sommigen vonden hem vernederd. Anderen merkten de ongewone kalmte op, als van een man die wel kon, maar ervoor koos om niet toe te slaan.
De volgende ochtend had het verhaal zich door elke gang verspreid. Colton vertelde het met overdrijvingen en pochte erover dat de nieuwe jongen zich niet verzette. Ondertussen groeide de nieuwsgierigheid.
