De eerste schoolweek op Rutherford High was altijd een spektakel. Leerlingen stroomden door de gangen, oude rivaliteiten laaiden weer op en de kantine voelde als een podium waar reputaties op de proef werden gesteld. Onder de nieuwkomers in september was Darius Coleman, een overstapper uit New Orleans. Hij was lang, pezig en gedroeg zich met een rustige kalmte. Zijn blik was vastberaden, maar nooit confronterend, en hij bewoog zich met het soort evenwicht dat voortkwam uit jarenlange gestructureerde discipline. Weinigen wisten het, maar Darius was opgegroeid in de vechtsportacademie van zijn oom en bracht zijn middagen door met het beoefenen van taekwondo terwijl anderen videogames speelden.
Rutherford High had al een regerende figuur in de kantine: Colton Hayes, de jongen die floreerde door intimidatie. Coltons populariteit was minder afhankelijk van charme dan van angst, en zijn entourage van vrienden juichte hem toe wanneer hij iemand uitkoos om te vernederen. Zodra Darius met zijn lunch aan een lege tafel ging zitten, merkte Colton het op.
Colton grijnsde en mompelde luid tegen zijn bemanning: « Kijk hier eens. Tijd om de nieuwe jongen te verwelkomen. »
Hij slenterde naar Darius toe, met een ijskoffie in zijn hand, en ging voor hem staan. De cafetaria werd stil, want ze voelden onheil aankomen.
« Dat is mijn plek, » zei Colton met een dragende stem.
Darius keek kalm op. « Het is maar een tafel. Er zijn er genoeg. »
Het antwoord was niet scherp, maar ook niet onderdanig. Coltons grijns verdween even, maar werd toen harder. « Je hebt wel een flinke tong voor iemand die de regels niet kent. »
