James Whitmore was een naam die iedereen in Manhattan ‘ s zakelijke kringen kende. Op zijn 45e had hij een tech-imperium opgebouwd dat zich uitstrekte over drie continenten. Interviews noemden hem” een visionair”, Forbes plaatste hem in hun top 100 rijkste mannen voor vijf opeenvolgende jaren. Maar geen van die titels maakte James meer uit.
Zijn vrouw, Evelyn, was twee jaar geleden overleden.
Zij was het centrum van zijn wereld, de stilte in zijn storm. Na het auto-ongeluk dat haar het leven kostte, trok James zich terug uit alles — de media, zijn werk, zelfs de samenleving. Hij raakte geen alcohol aan, maar verdriet verouderde hem sneller dan whisky ooit kon. De enige reden dat hij bleef doorgaan Was Emily, hun dochter, die pas vijf was toen Evelyn stierf.
Het was een koude oktobermiddag toen James en Emily door het noorden van de staat New York reden. Hij kwam terug van een bestuursvergadering in Albany en had besloten de schilderachtige route naar huis te nemen. Emily zat op de achterbank, starend naar de bomen in volle herfstbloei, haar schetsblok op haar schoot.
‘Papa, Ik heb honger,’ zei ze zachtjes.
Emily was druk bezig met het gieten van te veel siroop op haar pannenkoeken, zich niet bewust van de spanning.
James leunde achterover, hart bonkend. Er was maar één manier om de waarheid te weten.
Een DNA-test.
