James kon die nacht niet slapen.
Terug in Manhattan, lang nadat Emily in slaap was gevallen met haar knuffelbeer in haar hand, zat James alleen in zijn studeerkamer, starend naar de foto die hij in het geheim van Anna had genomen in het restaurant. Hij was niet trots op de impuls — maar iets in zijn buik had hem verteld dat dit niet alleen toeval was.
Hij jaagde niet op geesten. Deze vrouw leek op Evelyn op een manier die niet kon worden verklaard door toeval.
En de vermelding van pleeggezinnen? Dat verzegelde het.
De volgende ochtend, nadat hij Emily op school had afgezet, belde James zijn privédetective, Simon Lee — een ex-agent met een reputatie voor het krijgen van antwoorden waar officiële kanalen dat niet konden.
“Ik heb alles nodig wat je kunt vinden over een vrouw genaamd Anna”, zei James, terwijl hij de foto doorstuurde. Ze werkt in een restaurant in Bramble Creek. Ongeveer 30-35, zei dat ze opgroeide in pleegzorg. Ik denk dat ze familie is van mijn overleden vrouw.”
Er was een pauze aan de andere kant. “Denk je dat ze je vrouw is?”
‘Nee,’ antwoordde James. “Maar … misschien een tweeling. Zus. Iets.”
Simon stelde geen vragen. “Geef me 48 uur.”
