Maar toen hij eindelijk weer in slaap viel, vermengd met het geluid van zijn langzame ademhaling en het geraas van de verre golven buiten onze suite op Maui, kon ik niet meer stil worden. Mijn man had de as van een andere vrouw meegenomen naar onze huwelijksreis.
De volgende ochtend stond hij vroeg op om te douchen. Ik staarde naar het doosje op het nachtkastje, dat nog zwakjes glinsterde in het ochtendlicht. Mijn hart bonsde. Nieuwsgierigheid en angst worstelden in me tot ik het niet meer kon verdragen.
Ik tilde het deksel op.
Er zat geen as in. Er lag een opgevouwen stapel brieven dichtgebonden met touw, een versleten foto van een blonde vrouw die naast Ryan glimlachte, en – mijn bloed stolde in ijs – een flashdrive, met een keurig handschrift erop: « Laat haar niet zien. »
Haar?
Ik heb het op mijn laptop gespeeld.
De eerste video opende met Claire – levend en wel, starend in de camera. « Als je dit ziet, » zei ze, « dan heeft Ryan het weer gedaan. »
Mijn handen trilden. Dat was het moment dat ik wist: ik moest eruit.
Mijn handen trilden zo erg dat de laptop bijna van het bed gleed. De video ging verder, Claires ogen vastberaden, haar stem zacht maar scherp.
« Als je dit ziet, betekent het dat Ryan met iemand anders is. Ik dacht dat ik de laatste was. Misschien ben je dat ook. Misschien niet. Maar luister naar me – hij is gevaarlijk. »
