De meubels waren oud, zeker, maar brandschoon; gehaakte hoezen beschermden de randen van de fauteuils tegen verdere slijtage. Ik vind het fijn om te geloven dat alles zijn plaats heeft, dat hoewel het leven me dingen had ontnomen – zijn vader, zijn kracht, mijn ooit zo behendige naaihanden – het huis een klein thuisland bleef waar ik nog steeds de baas over was.
We waren nog niet eens bij elkaar, toen mijn zoon op een rustige toon, die als een naald door mijn keel prikte, zei:
– Vind je de zevenduizend leuk, mam?
Zevenduizend. Hij had de rekeningen niet geteld, de papieren niet ondertekend. Ik had niets ontvangen.
“Zevenduizend?” vroeg ik.
Ricardo en Samantha wisselden een blik uit. Die vluchtige blik die koppels gebruiken om iets te verbergen, alsof ze in stilte met elkaar praten.
“Ja, mam,” zei hij met gefronste wenkbrauwen.
“De zevenduizend dollar die ik drie maanden geleden heb overgemaakt.”
Mijn maag draaide zich om. Drie maanden. Ik had op zondag tamales verkocht voor benzine. Drie maanden pesos rekken, oude kleren repareren om geld te besparen.
– Zoon… — begon ik, maar Samantha viel me in de rede.
« Is het niet aangekomen? » vroeg ze.
– Onmogelijk! Ik heb rechtstreeks met de bank gesproken! Ze zeiden dat het op je rekening was gestort!
Mijn hart bonsde. De enige rekening die ik had, was die welke hij me had helpen openen… hem. Tomás. De buurman die me meenam naar de markt als mijn knieën pijn deden, die zei: « Doña María, laat me, » die me leerde hoe ik de geldautomaat moest gebruiken. Hij had mijn vertrouwen… en mijn pas.
« Mam, aan wie heb je nog meer je gegevens gegeven? », vroeg Ricardo.
