Precies om drie uur, alsof de klok mijn gedachten had gevangen, ging de bel.
De geur van kip en mol vulde iedere hoek van het huis en vermengde zich met de frisse geur van vers gesnoeide gardenia’s in de tuin.
Het was geen feestmaal, maar het was het beste wat mijn handen voor zo’n dag konden bereiden. Het was Moederdag en mijn hart, hoe moe het ook was, klopte toch vol verwachting.
Ik deed de deur open en zag hem: Ricardo, mijn enige zoon, stond daar met die catalogusglimlach die hij had aangenomen sinds hij zakenman was geworden. Hij droeg een marineblauw pak dat nieuw leek, schoenen zo goed gepoetst dat de versleten mozaïektegels in de gang erin weerspiegelden als water. Een stap achter hem, met een tas van een chique bloemist, stond Samantha. Een witte jurk, gemanicuurde nagels en een zoet parfum dat als een scherpe opmerking door alles heen sneed.
« Mam, » zei Ricardo, nog steeds glimlachend. « Fijne dag. »
– Bedankt, zoon. Kom binnen, kom binnen. De mol is al klaar.
