ch. Toen ik de woonkamer binnenkwam, nog steeds warm glimlachend, sneed Aidans stem als een mes door de lucht.
« Vertel eens, Lacey, » zei hij, zijn toon scherp en luider dan nodig was. « Hoeveel heb je vandaag voor mijn geld uitgegeven? »
Er klonk een aarzelend gegrinnik van mensen die niet wisten hoe ze anders moesten reageren. Het gesprek bleef in de lucht hangen.
Ik verstijfde, nog steeds met het dienblad in mijn handen. Mijn hart bonkte in mijn oren.
Een nadenkende vrouw staat in de woonkamer | Bron: Midjourney
« Je leeft van mij, je eet gratis en je hebt niet eens de moeite genomen om me een cadeau te geven, » voegde hij eraan toe, terwijl hij een slok van zijn drankje nam. « Je bent niet eens zwanger. Het is alsof je geen baby wilt. »
Het dienblad voelde plotseling te zwaar. Mijn armen deden pijn. Mijn gezicht werd rood en rood. Ik keek om me heen en zag vluchtige uitdrukkingen van verwarring, schaamte en medeleven op haar gezicht.
Mijn keel kneep samen. Mijn gedachten raasden. Ik deed mijn mond open, maar de woorden kwamen er niet uit.
Man zittend op een bankje | Bron: Midjourney
Man zittend op een bankje | Bron: Midjourney
Toen hoorde ik het – mijn vader schraapte zijn keel. Het was een bekend geluid, een geluid dat ik al sinds mijn kindertijd hoorde. Maar vandaag had het gewicht en betekenis.
« Aidan, je hebt gelijk, » zei hij.
Ik draaide me verbijsterd naar mijn vader om. Mijn maag trok samen. Hij was geen emotionele man. Hij was kalm, terughoudend en zelden confronterend. Maar de manier waarop hij Aidan op dat moment aankeek, bracht een scherpe glinstering in zijn ogen.
Hij vervolgde, zijn stem kalm, maar messcherp. Elk woord werd uitgesproken met een precisie die de stilte zwaarder deed aanvoelen.
Boze oudere man staat in de woonkamer | Bron: Midjourney
Boze oudere man staat in de woonkamer | Bron: Midjourney
In plaats van haar baan te behouden en een man te vinden die haar zou respecteren, koos Lacey iemand zoals jij. En nu leeft ze van jou. Precies zoals jij wilde.
Mijn adem stokte. Aidans glimlach vervaagde. De kamer om ons heen schudde, plotseling instabiel, alsof de vloer was verschoven en niemand wist waar te staan.
« Dat is nog niet alles, » zei mijn moeder, terwijl ze vooroverleunde. Haar stem verbrak de spanning.
Zijprofiel van een oudere vrouw | Bron: Midjourney
Zijprofiel van een oudere vrouw | Bron: Midjourney
Aidan knipperde met haar ogen, duidelijk verrast door haar plotselinge alertheid.
« Ze heeft al dat eten gemaakt, » zei mijn moeder, wijzend naar de lange, met kaarsen verlichte tafel. « Ze heeft elke hoek van dit huis minutieus schoongemaakt. Wie denk je dat dit gedaan heeft, Aidan? Het waren geen elfen. »
Dat is Lacey’s taak. Ze is de hele dag thuis, daarom. Ze zou dit soort dingen moeten doen zonder vragen te stellen.
Een peinzende vrouw in een groene blouse | Bron: Midjourney
Een peinzende vrouw in een groene blouse | Bron: Midjourney
« Betaal haar dan maar, » snauwde mijn moeder. « Als het een baan is, moet ze betaald krijgen. »
« Ze is mijn vrouw, » zei Aidan, terwijl hij in een stoel ging zitten.
« Klopt, Aidan. Maar niet op de manier waarop jij denkt, » zei mijn moeder met een kalme, ijzige stem. « Lacey is niet je dienstmeisje. Ze is niet je kok. En als ze er niet was, zou het feest in het restaurant zijn en zou je een paar duizend dollar kwijt zijn. Dus wat is het nut? Wil je een partner of een fulltime, onbetaalde werknemer? »
Even later kwam de eigenaresse naar mijn tafeltje bij het raam.
« Het lijkt erop dat je een geweldige tijd hebt gehad. Blijf zo lang als je wilt, » zei ze.
Buitenkant van een gezellig café | : Midjourney
Ik ging aan tafel zitten en sloeg mijn armen om een warme mok. Voor het eerst in wat wel jaren leek, ging ik zitten. Er was geen checklist om af te vinken. Er stond geen keukenwekker op me te wachten. Alleen zachte koffiemuziek op de achtergrond. Buiten wiegden de bomen zachtjes in de wind.
Binnen haalde ik adem.
Later die avond ging ik terug om een kleine weekendtas in te pakken. Ik ging naar mijn ouders. We hadden alles al geregeld terwijl ik in het café was. Het huis voelde nu kouder, saai en steriel aan.
Aidan zat op de rand van het bed, zijn schouders opgetrokken, zijn blik op de vloer gericht, als een schooljongen die op zijn straf wacht.
« Je hebt mijn verjaardag verpest, Lacey, » zei hij zachtjes, somber. « Neem je me echt niet mee? »
Ik keek niet op en rolde niet met mijn ogen. Ik ritste rustig mijn tas dicht.
« Nee, Aidan, » antwoordde ik. « Je hebt het zelf gedaan. En nee. Ik ga alleen. En als ik terugkom, werk ik verder. »
Hij volgde me niet toen ik vertrok.
Man zittend op bed | Bron: Midjourney
Twee dagen later ging ik alleen naar de Malediven.
« Wil je echt niet dat ik meega? » vroeg mijn moeder.
« Zeker, » antwoordde ik met een glimlach. « Ik boek binnenkort een reis voor jou en papa… maar ik moet het alleen doen. Ik leef de laatste tijd in de schaduw. Ik moet naar het licht. »
De stilte op de Malediven was anders. Niet drukkend. Ruim. Zelfs zuiverend. Ik liep op blote voeten langs eindeloze zandstranden, de oceaan omsloot mijn enkels als een zachte uitnodiging.
Ik liet het zout aan mijn huid hechten, liet de zon delen van me strelen die al maanden niet licht waren geweest.
Ik las drie boeken in vier dagen. Ik zwom bij zonsopgang. Ik sliep met de ramen open en liet de wind de laatste restjes van wie ik was in dat huis wegvoeren.
Toen ik terugkwam, was ik gebruind en had ik een paar extra sproeten. Ik had nergens spijt van.
De volgende ochtend gaf mijn vader me de scheidingspapieren die ik had ingediend voordat ik vertrok.
De nasleep kwam snel en was vreemd genoeg bevredigend. Aidans moeder en de anderen waren woedend. Later hoorde ik dat ze hem in de keuken in het nauw had gedreven toen ik vertrok.
« Ze heeft gekookt! Ze heeft schoongemaakt! Ze heeft een fantastisch feest voor je gegeven, en jij hebt haar voor gek gezet! » imiteerde mijn schoonmoeder.
Een paar dagen later kwam ik mijn nichtje tegen. Zij was ook op het feest, en blijkbaar rende Aidan die avond nerveus en onzeker achter me aan. Maar hij wist niet welke kant ik op ging.
