Op mijn verjaardagsfeestje zei mijn man tegen mij: « Als je dankzij mij blijft leven, mag je gratis eten. » De woorden van mijn vader bezorgden mij rillingen.

« Hij stond op de stoep, Lacey, ronddraaiend als een kind dat zijn moeder in de menigte was kwijtgeraakt, » zei ze lachend.

Dat was het zo’n beetje.

Terugkijkend voel ik noch woede, noch spijt.