Een zachte klop klonk op de deur. Ik bevroor. Wie komt er op dit uur? Ik stapte naar voren en opende het een beetje. In de smalle kloof verschenen de angstige ogen van de oude huishoudster. Ze fluisterde, stem trilde:
“Als je wilt leven, kleed je dan om en ga nu via de achterdeur naar buiten. Schiet op, anders is het te laat.”
Ik stond verlamd. Mijn hart bonsde. Voordat ik kon reageren, verbreedde ze haar ogen en gebaarde ze om stilte. Die blik was geen grap. Een oerangst greep me, waardoor mijn handen trillen terwijl ze zich vastklampten aan mijn trouwjurk. Op dat moment hoorde ik duidelijk de voetstappen van mijn nieuwe man die de kamer naderde.
In een oogwenk moest ik kiezen: blijven of vluchten.
Ik haastte me in casual kleding, duwde de jurk onder het bed en gleed in de duisternis naar de achterdeur. Het smalle steegje buiten heeft me tot op het bot gekoeld. De meid duwde een oude houten poort open en drong er bij me op aan om te rennen. Ik durfde niet om te kijken, alleen haar zwakke instructie te horen:
“Ga rechtdoor, draai je niet om. Iemand wacht.”
Ik Rende alsof mijn hart zou barsten. Onder de donkere straatverlichting stond een motorfiets stil. Een vreemdeling van middelbare leeftijd trok me op de stoel en rende de nacht in. Het enige wat ik kon doen was me stevig vastklampen, tranen die ongecontroleerd stroomden.
Na bijna een uur weven door kronkelende wegen, stopten we bij een klein huisje aan de rand. De man leidde me naar binnen en sprak zachtjes: “blijf hier voor nu. Je bent veilig.”
Ik stortte in op een stoel,het lichaam leeg. Vragen stormde mijn geest: waarom heeft de meid me gered? Wat gebeurde er echt? Wie was precies de man met wie ik net getrouwd was?
Buiten was de nacht dik, maar binnen was er een storm begonnen.
Ik heb nauwelijks geslapen. Elk geluid van voorbijgaande auto ‘ s, elke verre hond blafte me rechtop. De man die me hier had gebracht zat stil op de veranda te roken, terwijl de gloed van zijn sigaret zijn sombere gezicht verlichtte. Ik durfde geen vragen te stellen, alleen in zijn ogen een mix van medelijden en oplettendheid te vangen.
