Patricia aarzelde en staarde naar de envelop alsof het gloeiende kool was. De hele kamer leek dichterbij te komen, wachtend. Langzaam, met trillende vingers, scheurde ze hem open en vouwde het papier open.
Haar lippen gingen open en haar stem stokte toen ze de woorden van Ethan hardop voorlas:
« Mam, als je dit leest, betekent dit dat je ervoor hebt gekozen om de vrouw van wie ik hou te schande te maken op de belangrijkste dag van ons leven. Weet dit: Claire is geen last. Ze is mijn zegen. Lily is geen bagage. Ze is mijn dochter. Vanaf vandaag zijn ze mijn familie, en iedereen die dat niet kan respecteren, zal geen plaats meer hebben in ons leven. »
Er ging een rimpeling door de gasten heen: gefluister, gehijg en instemmend geknik.
Patricia’s gezicht kleurde rood. Ze probeerde het weg te lachen, maar de stilte was benauwend. Niemand lachte met haar mee.
Ethan stond op, zijn hand nog steeds om de mijne gewikkeld. « Mam, » zei hij vastberaden, zijn stem galmde door de gang, « ik hou van je. Maar vandaag gaat het niet om jou. Het gaat om de familie die ik heb gekozen. Als je dat niet kunt vieren, mag je gerust gaan. »
Zijn woorden drukten zwaar. Patricia’s glas trilde in haar hand. Uiteindelijk zette ze het neer en liet zich verslagen achterover in haar stoel vallen.
