En toen begon het applaus. Eerst één gast, toen nog één, totdat de zaal in gejuich uitbarstte. Niet voor het drama, maar voor ons – voor Ethan, voor Lily, voor het gezin dat we samen aan het opbouwen waren.
Tranen vulden mijn ogen. Ik kuste Ethans hand, daarna Lily’s voorhoofd. Voor het eerst die nacht voelde ik me gezien. Beschermd. Heel.
Later, terwijl we dansten, boog Ethan zich naar ons toe en fluisterde: « Ik zei het toch, geloof me. Niets en niemand kan raken aan wat wij hebben. »
Ik glimlachte en keek naar mijn man en dochter die ronddraaiden in haar kleine roze jurkje. Patricia’s storm was geluwd. Wat overbleef was onze kracht, onze eenheid en de onmiskenbare waarheid: de liefde had gewonnen.
